Δεν πέρασε πολύς καιρός, που λάβαμε ένα βιβλίο, με αφιέρωση μάλιστα, του μακαριστού, πλέον Μητροπολίτη Λάρισας Ιγνάτιου. "Σαν παραμύθι...", ο τίτλος του, αλλά το συγκλονιστικό περιεχόμενό του δεν είναι καθόλου "παραμύθι". Αυτό το βιβλίο, όπου συγκέντρωσε αυτοτελή κείμενα, τα οποία είχαν δημοσιευθεί στο νεανικό περιοδικό, που εξέδιδε, "Το Τάλαντο", και που όταν τα διαβάζεις κυλάνε μόνα τους τα δάκρυα, είναι η δημόσια εξομολόγησή του, λίγο πριν το τέλος του... Ξεδιπλώνεται η φτωχή, αλλά πάμπλουτη σε συναισθήματα ζωή του. Στις σελίδες του βιβλίου αυτού τον ανταμώσαμε, τον ζήσαμε και τον θαυμάσαμε. Ορφάνεψε νωρίς, καθώς πέθανε ο πατέρας του, παιδάκι ήταν, αλλά δεν το έβαλε κάτω, δεν στάθηκε στο προβληματικό παρών του... Μεταφόρτωσε την ψυχή του με ελπίδα. Αναφέρει σχετικά: "Όταν ορφανέψαμε, τότε δυσκόλεψαν πολύ όλα. Αλλά και τότε, μπορεί να είμαστε φτωχοί και να μην είχαμε επάρκεια αγαθών, αλλά η μάνα μας μάς έδινε τα φτωχά ρουχαλάκια μας και τα παπούτσια μας... Η φτώχεια βασίλευε, να λέμε την αλήθεια... Μα είχαμε ανθρώπους αγαπημένους, καλούς, σωστούς ανθρώπους. Με αδυναμίες όλοι μας. Αλλά με μικρές αδυναμίες. Όχι πάθη, όχι κακίες...". Υπό αυτές τις συνθήκες ακούμπησε τις αμηχανίες της καρδιάς του στον Χριστό. Και κατόρθωσε να μεταπλάσει τα υποδορίως συντεριμμένα όνειρα σε καύσιμο προσδοκιών για ένα καλύτερο και αγωνιστικότερο μέλλον. Νικούσε τα εμπόδια, γιατί η ταπείνωσή του, η υπακοή του στο θέλημα του Θεού τον έκανε συνοδοιπόρο Εκείνου. Ανήκε στους λίγους, τους εκλεκτούς, ξεπερνώντας τους πολλούς και κλητούς. Γι' αυτό γινόταν το παράδειγμά μας. Όσα έλεγε τα πίστευε και όσα πίστευε τα έπραττε. Παντοιοτρόπως σε μαγνήτιζε το
βλέμμα του. Μια ήρεμη μορφή. Πραγματικά πατρική. Η πίστη
του, όμως, ρωμαλέα. Πίστη ορμητική, όχι συμβατική. Πίστη, που δεν υπάκουε στη λογική. Ο αοίδιμος Ιγνάτιος στάθηκε στη ζωή του τυχερός, όχι μόνο για τη μεγάλη σε έκταση αθόρυβη ποιμαντική προσφορά του, αλλά, γιατί ευτύχησε να λάμψει με το ήθος του και να φωτίσει σκοτεινούς δρόμους... Ένα ήθος, αληθινά βιωματικό. Αν και πήρε τη θέση του στον ουρανό, τον παρακαλούμε να έρχεται!!! Να μας επισκέπτεται!!! Ευκαίρως, ακαίρως!!! Για να τον νιώθουμε άλλοτε ως μυροβόλο λεβάντα και άλλοτε ως δροσερή αύρα... Για να χτυπά τις καμπάνες της ορθοδοξίας μέσα μας.
Η. Μ.