Αγλαός (λαμπρός) ο βίος, αγλαός και ο μισθός. Τα λόγια αυτά ισχύουν για τη μακαριστή Ελευθερία Καλούρη, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών. Περίμενε το θάνατο. Και τον θεωρούσε κέρδος. Γιατί είχε ανακαλύψει έγκαιρα ότι η ζωή δεν ορίζεται από το σώμα, αλλά από αυτή ξεπηδά η ορμή της αιωνιότητας. Την είχε προικίσει ο Θεός με τη χάρη Του και τα χαρίσματά Του και αυτή Του ήταν αφιερωμένη δούλη. Λιπάνθηκε η ψυχή της με το λίπασμα του πόνου, μέχρι να μεταφυτευτεί στον κήπο της Βασιλείας των Ουρανών. Το τελευταίο διάστημα φάνηκε να φθείρεται εξωτερικά. Όμως η καρδιά της παρέμενε αεικίνητη και ο εσωτερικός της κόσμος ημέρα με την ημέρα ανακαινίζονταν. Αν υπάρχει μια λέξη, που συνοψίζει την πορεία της και την προσφορά της, καθώς έτρεχε παντού μεταδίδοντας τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού, είναι η λέξη αγάπη. Αγάπησε πολύ. Ό,τι πλησίασε, το αγάπησε με ιερό πάθος. Δόθηκε, προσφέρθηκε. Και αναχώρησε με τη βεβαιότητα ότι ο θάνατός της, που σημαίνει για μας πένθος και απώλεια, είναι μια γέννηση, είναι μια αφετηρία, όχι ένα τέρμα, είναι ένα υπέροχο και άγιο συναπάντημα του Θεού με τη ζωντανή ψυχή. Τώρα δεν είναι ο Θεός απλά κρυμμένος πίσω της, είναι μπροστά της πλέον ο Θεός. Είναι εκείνη μπροστά στο Θεό. Πρόσωπο προς πρόσωπο.