Ο Θεσπρωτός, πάνε πολλά χρόνια τώρα, που έφυγε από τη ζωή, αείμνηστος δάσκαλος Θωμάς Παπαδημητρίου, με καταγωγή το Πολύδροσο Παραμυθιάς, ανήκε στη γενιά των παλαιών εκπαιδευτικών, που υπηρέτησαν τα πέτρινα χρόνια του 50 και του 60. Οι αναμνήσεις, που άφησε πίσω του, είναι γραμμένες με μελάνι, που δε σβήνει. Ανεξίτηλο, θα το έλεγε ο ίδιος στη διδασκαλική γλώσσα της εποχής του. Μεταξύ των χωριών, όπου βρέθηκε ως δάσκαλος ήταν και η γειτονική, με το δικό του, Βροσίνα. Οι κάτοικοί της για να τον τιμήσουν, ανάρτησαν πρόσφατα στο κτίριο του δημοτικού σχολείου του χωριού μια πινακίδα, που γράφει ότι κατασκευάστηκε επί της δικής του διεύθυνσης. Ο αλησμόνητος Θωμάς Παπαδημητρίου ήταν Δάσκαλος. Αυτή η μικρή και μεγάλη λέξη, φαίνεται να συμπυκνώνει πληρέστερα την παρουσία του στον κοινωνικό χώρο. Αυτή είχε διαλέξει και ο ίδιος, για να περιγράψει το αποτύπωμα της διαδρομής του. Και πιθανότατα, ούτε ο ίδιος συνειδητοποιούσε το εύρος, που η προσωπικότητά του έδινε στη λέξη. Δεν ήταν μόνο Δάσκαλος για τους μαθητές, αλλά ήταν Δάσκαλος και πέρα από τις σχολικές αίθουσες. Με τη ζωή του και τις παρεμβάσεις του. Με το μέτρο και την τόλμη του.
Η. Μ.
Η. Μ.