ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ ΚΑΘΕ ΟΡΙΟ οι ακραίοι του "Τσάμικου" κόμματος της Αλβανίας και ζητούν επιστροφή των Μουσουλμάνων Τσάμηδων στη Θεσπρωτία. Να σημειωθεί ότι και επίσημα η αλβανική κυβέρνηση εγείρει κατά καιρούς τέτοια ζητήματα, ενθαρρύνοντας τους εθνικιστικούς κύκλους στις επιδιώξεις τους. Τον τελευταίο καιρό ο αλβανικός αλυτρωτισμός βρίσκεται ξανά σε έξαρση. Μονίμως βέβαια, είναι σε λανθάνουσα κατάσταση και επανέρχεται, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, στο προσκήνιο. Μάλιστα το κόμμα των "Τσάμηδων" (PDIU) το Σάββατο 24 Μαρτίου, με επικεφαλής τον πρόεδρό του, τον μη εκλεγέντα βουλευτή, Σεπτίμ Ιντρίζι, οργάνωσε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την ελληνική πρεσβεία στα Τίρανα με κεντρικό σύνθημα «Τσαμουριά, Γενοκτονία. Δεν ξεχνούμε ποτέ». Εντελώς ανιστόρητα και παραβιάζοντας κάθε έννοια δικαίου, "απαίτησαν" από την Ελλάδα «να ζητήσει συγγνώμη για τη σε βάρος τους γενοκτονία και να επιτρέψει να επιστρέψουν στις περιοχές, από όπου «εκδιώχθηκαν»!!!
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΡΗΤΟΡΙΚΗ
Επικίνδυνη ήταν η ρητορική του κ. Ιντρίζι, ο οποίος τόνισε: "Πρώτα θέλουμε μία συγγνώμη για τους χιλιάδες Τσάμηδες που σκοτώθηκαν στα σπίτια τους, και όχι στη μάχη. Εμείς οι Αλβανοί της Τσαμουριάς δεν θέλουμε εκδίκηση, δεν θέλουμε αλλαγή συνόρων, θέλουμε μία συγγνώμη ώστε να μπορούμε να τους συγχωρήσουμε, και οι δύο λαοί να ζήσουν ειρηνικά και να μπορέσουμε να επιστρέψουμε. Θέλουμε να γυρίσουμε στα σπίτια μας, να ανακτήσουμε το στάτους που είχαμε προτού βιαίως απομακρυνθούμε. Δεν απαιτούμε τις περιουσίες μας, θέλουμε την πατρίδα μας και η πατρίδα μας είναι η Τσαμουριά». Ακόμη ισχυρίστηκε ότι "οι Τσάμηδες δεν συνεργάστηκαν με τους Ναζί, αλλά οι Έλληνες»!!! Πρόκειται, βέβαια, για παραλογισμό.
ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ "ΤΣΑΜΗΔΩΝ"
Από τον Ιούλιο του 1941, οι Τσάμηδες ζητούσαν από τους Χριστιανούς της Θεσπρωτίας να τους δίνουν το 1/3 της παραγωγής τους. Στην Ηγουμενίτσα, την Παραμυθιά και τους Φιλιάτες, υπήρξε έντονη αντίδραση και αυτή η προσπάθεια απέτυχε, ενώ στην περιοχή του Μαργαριτίου καρποφόρησε. Από επίσημες εκθέσεις, προκύπτει ότι το 1941 δολοφονήθηκαν από τους Τσάμηδες στη Θεσπρωτία 283 Έλληνες Χριστιανοί. Το 1942, δολοφονήθηκαν 438 Χριστιανοί, ανάμεσά τους και ο αναπληρωτής νομάρχης Γεώργιος Βασιλάκος, 7 χωριά λεηλατήθηκαν και στη συνέχεια πυρπολήθηκαν. Το 1943, σημαδεύτηκε από την εθνοκάθαρση στην περιοχή του Φαναρίου και τη δολοφονία 49 προκρίτων της Παραμυθιάς. Τριάντα χωριά της περιοχής του Φαναρίου (νότια της Παραμυθιάς, ως την Πάργα και την Αμμουδιά) καταστράφηκαν ολοκληρωτικά. 250 άτομα δολοφονήθηκαν, 562 σύρθηκαν στην ομηρία, από τα οποία μόνο 16 γλίτωσαν την εκτέλεση, βιάστηκαν και κακοποιήθηκαν 456 γυναίκες, ενώ αρπάχτηκαν για τα χαρέμια των Τούρκων 231 κοπέλες, από τις οποίες μόλις 32 διασώθηκαν. Κάηκαν 870 σπίτια και αρπάχτηκαν 7.000 βοοειδή, 25.000 γιδοπρόβατα και 3.500 άλλα ζώα. Καραβάνια από Τσάμηδες μετέφεραν αμύθητες περιουσίες σε κάθε είδους αντικείμενα στα δικά τους σπίτια. Σκοπός τους ήταν η εξόντωση των Ελλήνων – Χριστιανών από την κοιλάδα του Φαναρίου και η εγκατάσταση σ’ αυτήν Αλβανών καλλιεργητών. Όσοι γλίτωσαν από τη μανία των ναζί και των Τσάμηδων, κατέφυγαν στα βουνά γυμνοί.