Αναγνώστης της "Κάτοψης", μας περιέγραψε το παρακάτω περιστατικό: "Στην παιδική χαρά της Ηγουμενίτσας ήμουν... Κοντά στους καλαμποκάδες, στους δύο άνδρες, που ψήνουν και πουλάνε καλαμπόκια. Περνά από μπροστά μου ένας παππούς με το μικρό εγγονό του. "Παππού, παππού, παππού, θέλω ένα καλαμπόκι", φώναξε ο μικρούλης, γεμάτος χαρά, μόλις είδε τα ξεροψημένα καλαμπόκια ...." Μικρό μου", του απάντησε ο παππούς, καταστεναχωρημένος, " σήμερα δεν μου περισσεύει 1,5 ευρώ, σου υπόσχομαι να σου πάρω αύριο" . Τον κοίταξα απορημένος στο πρόσωπο. Και πρόσεξα ότι του ξέφυγα ένα δάκρυ. Καλά, του απάντησε ο πιτσιρικάς, μη στεναχωριέσαι. Ούτε αύριο θέλω, αν δεν έχεις. Και τον τράβηξε από το χέρι για να σκύψει και τον φίλησε. Πετάχτηκα, χωρίς να τους γνωρίζω, και προθυμοποιήθηκα να αγοράσω εγώ ένα καλαμπόκι στο μικρό. Όταν του το είπα, με αυστηρό βλέμμα, μου απάντησε: "Όχι, κύριε, ευχαριστώ πολύ. Θα μου πάρει ο παππούς μου όταν μπορέσει". Σάστισα από την αξιοπρέπεια ενός παιδιού... Και μούδωσε ένα μεγάλο μάθημα: Ότι η ωριμότητα δεν έχει ηλικία...". Εμείς τι να σχολιάσουμε... Η σιωπή και η περισυλλογή μάλλον είναι η καλύτερη επιλογή.