Θεσπρωτός, από χωριό της Παραμυθιάς, επί της παλαιάς εθνικής οδού Ιωαννίνων-Ηγουμενίτσας, που εργάζεται στη Γερμανία, περιγράφει πως έζησε το φετινό Πάσχα στο χωριό του. "Βρέθηκα, μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια, Πάσχα στο χωριό μου. Κατάνυξη κατά τη Ανάσταση στη μικρή εκκλησία, κάθησα και παρακολούθησα και τη θεία
λειτουργία, απόλαυση το κατσίκι στη σούβλα ανήμερα του Πάσχα. Το Πάσχα στο χωριό, ακόμη και σήμερα, που πολλά έθιμα έχουν χαθεί και οι άνθρωποι έχουμε αλλάξει ως προς τα ήθη, είναι ανεπανάληπτο. Ευχές με συγγενείς και φίλους, που αυτή τουλάχιστον την ημέρα έχουν νόημα. Και εκεί, που είχα χορτάσει από τις νοστιμιές, μου ήλθε η νοσταλγία του παρελθόντος. Θυμήθηκα τη γιαγιούλα μου, που με αγαπούσε περισσότερο απ' όλους τους άλλους. Και την ημέρα του Πάσχα, μικρός τότε, γινόταν το γιορταστικό τραπέζι στο σπίτι της, υπάρχει ακόμη, είναι ετοιμόρροπο, γεμάτο αγριόχορτα και αδέσποτες γάτες, γιατί δεν συμφώνησαν οι κληρονόμοι. Και τα τσουρέκια της αγαπημένης μου γιαγιάς, που τα έφτιαχνε με τα χεράκια της, μου μένουν αλησμόνητα".