συγγενών τους και προσφιλών τους προσώπων, τραγούδια, που τους ήταν αγαπημένα και τους εύφραναν, κατά τη διάρκεια του επίγειου βίου τους. Έτσι δημιούργησαν μια ιδιότυπη... επικοινωνία μαζί τους, μέσα από την οποία ανασαλεύτηκε η αναστάσιμη ελπίδα, ότι η ζωή νικάει το θάνατο. Το μοναδικό αυτό ταφικό έθιμο στην Ελλάδα, που συνεχίζεται από γενεά σε γενεά, έχει τις ρίζες του στις αρχές του 18ου αιώνα, κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Τότε, πέθανε στο χωριό μια ηλικιωμένη γυναίκα, την οποία συμπαθούσαν πολύ οι συγχωριανοί της, καθώς τους στήριζε για να αντέξουν την τουρκική τυραννία. Και για να την τιμήσουν σκέφτηκαν να κάνουν το θάνατό της πανηγύρι, αλλά και εφαλτήριο εμψύχωσης των ραγιάδων. Διακόπηκε για λίγα χρόνια το έθιμο, αλλά συνεχίζεται έως και σήμερα, συμβολίζοντας την ανάσταση των νεκρών, αλλά και θυμίζοντας τον οφειλόμενο σεβασμό προς τους νεκρούς. Όπως αναφέρουν Γηρομεριώτες «δεν πρόκειται να το σταματήσουμε, γιατί αποτελεί κομμάτι της ιστορίας και της παράδοσης του τόπου μας, αλλά και κομμάτι της ψυχής μας». Με το γλέντι, που στήνεται μέσα στο νεκροταφείο, και συνεχίζεται από σπίτι σε σπίτι, σπάει η νεκρική σιωπή και γιορτάζουν τη Λαμπρή οι ζωντανοί μαζί με με τους δικούς τους ανθρώπους που έφυγαν. Παρακολουθώντας το έθιμο ή καλύτερα συμμετέχοντας σε μια ιδιότυπη ιεροτελεστία, πλημμυρίζεσαι από μια μοναδική μυσταγωγία χαρμολύπης.