άνθρωπος, για όσους ήθελαν να τον παρατηρήσουν καλύτερα και όχι με μια βιαστική και επιφανειακή ματιά, έκρυβε θησαυρούς μέσα του και ας μην ήθελε να τους φανερώνει... Έστελνε με τον τρόπο του τα πολυσήματνα μηνύματά του και όποιος ήταν σε θέση να καταλάβει, καταλάβαινε. Άγρυπνος και στοχαστικός, αντιλαμβανόταν τους ανθρώπινους καημούς. Και έψαχνε περισσότερη ζωή, αληθινότερη ζωή, μέσα από τη μοναξιά του, που δεν βάραινε την πλάτη του, που δεν θόλωνε τα μάτια του, αλλά τον έκανε απαλό στην ψυχή και συμπαθή σε όλους. Οι σταλγματιές της καρδιάς του, ενωμένες με την αγνότητά του, σίγουρα θα του εξασφαλίσουν μια θέση στο εορταστικό συμπόσιο των ουράνιων αυλών, γιατί εκεί δεν βρίσκουν τόπο οι δήθεν σπουδαίοι αυτού του κόσμου, αλλά οι ταπεινοί και γλυκείς άνθρωποι, που αναβλύζουν το μύρο της δικής τους αναζήτησης, όπως ο αλησμόνητος Κώστας.