Αυτή τη νύχτα ο Θεσπρωτός στην καταγωγή, από ένα μικρό χωριό, γιατρός (δεν θέλει να δημοσιοποιηθεί το όνομά του, το γεγονός μόνο καταγράφεται) είχε εφημερία σε νοσοκομείο των Ιωαννίνων, όπου εργάζεται. Συνηθισμένος ήταν από δύσκολα περιστατικά και από αγωνίες τραγικές. Μεταξύ των ασθενών και ένα νεαρό παιδί, ήταν δεν ήταν δεκαοχτώ χρονών, που είχε κάνει το μεσημέρι μια
πολύ δύσκολη εγχείριση και μετεγχειρητικά η κατάστασή του δεν εξελισσόταν ομαλά. Ο νεαρός πραγματικά, έδινε μάχη για τη ζωή. Αργόσβηνε. Από τη στιγμή, που ανέλαβε εφημερία, ο γιατρός δεν έφυγε από δίπλα του. Και ας είχαν περάσει πέντε περίπου ώρες. Ένιωσε, όμως, μια ψυχική και σωματική εξάντληση. Παρακάλεσε μια νοσοκόμα να καθήσει στη θέση του και αυτός μπήκε στο δωματιάκι των γιατρών. Ήταν μόνος του, αλλά ο ύπνος δεν τον έπαιρνε. Το μάτι του στηλώνεται σε μια κρεμασμένη εικόνα του Χριστού. Και του βγαίνει αυθόρμητα η προσευχή: "Χριστέ μου, Άγιοι Ανάργυροι, βοηθείστε το παιδί...". Και ξανά πηγαίνει στο θάλαμο... Να είχαν περάσει 20 λεπτά, δεν είχαν περάσει. Μόλις μπαίνει στην πόρτα, χαρούμενη η νοσοκόμα του λέει: "Γατρέ, δείτε και σεις, το παιδί φαίνεται να πηγαίνει κάπως καλύτερα". Ναι, το είδε και αυτός: Και ψυθίρυσε: "Σ' ευχαριστώ Χριστέ μου...". Πολλοί ασθενείς γι' αυτό το γιατρό, λένε: "Δεν είναι επαγγελματίας γιατρός, είναι "άγγελος" γιατρός". Έχουν άδικο;.