δέηση, στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, προέστη ο ἡγούμενος τῆς Μονῆς Ραγίου ἀρχιμανδρίτης Γεράσιμος Φραγκόπουλος. Ὅπως τονίστηκε ἀπό τόν ἐφημέριο τῆς ἐνορίας, κατά τό κήρυγμα, ὁ π. Κυριάκος ἔδωσε τή μαρτυρία του, σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δοκιμάστηκε τήν ὥρα τῆς μάχης καί βεβαίωσε μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς του τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Στάθηκε πάνω ἀπό τά χαμηλά καί τά γήινα, ἀπαγγίστρωσε τήν ψυχή του ἀπό τά πρόσκαιρα καί χοϊκά πράγματα καί ἀνέβηκε μέ τό νοῦ καί τήν καρδιά του στά ἄνω, τά ὑψηλά καί τά οὐράνια. Ὁ χρόνος, πού περνάει χωρίς αὐτόν, εἶναι στήν οὐσία χρόνος μαζί μ' αὐτόν, ἀφοῦ δέν μπορεῖ νά σκεπάσει μέ λησμονιά τό δημιουργικό πέρασμα μιᾶς φλογερῆς ψυχῆς, πού πυρπολοῦνταν ἀπό θεῖο ζῆλο γιά τό καλό καί δέν τρέφονταν ἀπό χῶμα, ἀλλά ἀπό τόν ὀρθόδοξο λόγο. Ὁ π. Κυριάκος ἦταν συγχρονισμένος μέ τό Θεό καί μέσα στήν Ἐκκλησία καί ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, στήν καθημερινή του ζωή. Πρός τήν οὐράνια βασιλεία ἦταν συντονισμένα τά ἀνεβάσματα τῆς καρδιᾶς του. Πρός αὐτήν στρέφονταν οἱ πόθοι του. Πρός αὐτήν κοιτοῦσαν οἱ καλοί ἀγῶνες του. Πρός αὐτήν τελικά πορεύτηκε, χωρίς φόβο, ὡς μαχητής μιᾶς ἄξιας καί ζωντανῆς ἱερωσύνης.