Η σταδιακή ερήμωση των ορεινών, κυρίως, αλλά και κάποιων παραθαλάσσιων περιοχών της Θεσπρωτίας, καθώς οι δεδομένες κοινωνικές συνθήκες από τη δεκαετία του '60 έως σήμερα ώθησαν τους κατοίκους να αναζητήσουν εργασία σε μικρές ή μεγαλύτερες πόλεις, οδήγησε στη γήρανση του πληθυσμούτων χωριών. Σ' αυτά έμειναν οι ηλικιωμένοι, οι οποίοι
δύσκολα εγκαταλείπουν τον τρόπο ζωής τους και τον τόπο τους. Το αποτέλεσμα είναι, σήμερα, στην πλειοψηφία τους τα ορεινά χωριά να είναι σχεδόν έρημα – λιγότερο η περισσότερο- με ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις. Η εγκατάλειψη των ορεινών περιοχών σημαίνει την εγκατάλειψη του ορεινού πολιτισμού, με ότι αυτό συνεπάγεται. Εγκατάλειψη των παραδοσιακών τρόπων καλλιέργειας της γης, του παραδοσιακού τρόπου ζωής (έθιμα, ασχολίες, τέχνες, κ.λ.π.) και κατ’ επέκταση των όσων έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος στη μακρόχρονη διαβίωσή του στην ορεινή φύση. Ο σύγχρονος άνθρωπος επιστρέφει στον ορεινό χώρο, κυρίως ως τουρίστας (εποχιακή κατοίκηση). Η επιστροφή μόνιμου πληθυσμού στα ορεινά χωριά και κυρίως νέων ανθρώπων, ικανών να εξασφαλίσουν ένα ζωντανό μέλλον, είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση στην προσπάθεια ανάπτυξης του Θεσπρωτικού χώρου. Μεγάλο πρόβλημα είναι η έλλειψη ικανοποιητικής υγειονομικής περίθαλψης στα ορεινά χωριά.