Το Μέγα Σάββατο εορτάζουμε «την
θεόσωμον ταφήν και την εις άδου κάθοδον» του Κυρίου. Η ταφή βέβαια έγινε
τα απόγευμα της Μ. Παρασκευής. Όμως η Εκκλησία έκρινε ορθό να αφιερώσει
ιδιαίτερη μέρα προς τιμήν και μελέτη του μυστηριώδους αυτού γεγονότος. Ο
Χριστός αναπαύεται μέσα στον τάφο, όπως
«αναπαύθηκε»
όταν
πρωτοδημιούργησε τον κόσμο την έβδομη μέρα. Όμως αναπαύεται ως
θεάνθρωπος. Το πανάχραντο σώμα Του θάπτεται στον τάφο, αλλά πνευματικά ο
ίδιος μεταβαίνει στον Άδη και συνεχίζει το σωτηριώδες έργο του. Καλεί
κοντά Του όλους τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης, από τον Αδάμ και την
Εύα μέχρι τους έσχατους ανθρώπους του Θεού, ώστε να μην λείψει κανείς
από το παγκόσμιο προσκλητήριο της σωτηρίας, που είναι τελικά μια
αναδημιουργία του κόσμου και ολοκλήρωσης της ανθρωπότητας. Η κάθοδος
αυτή ήταν το τελειωτικό χτύπημα κατά του θανάτου. Γι’ αυτό ψέλνουμε
χαρακτηριστικά: “Ότε κατήλθες πρός τον θάνατον, η ζωή η αθάνατος, τότε
τόν άδην ενέκρωσας τη αστραπή της θεότητος”.
Στη βυζαντινή εικονογραφία ο Κύριος παρουσιάζεται κατερχόμενος στον
Άδη με δόξα κρατώντας τον τίμιο Σταυρό Του. Συντρίβει τις πύλες του Άδη
και ανασύρει από ‘κει τον Αδάμ, την Εύα, τον Άβελ, τους Πατριάρχες, τους
προφήτες και όλους τους δικαίους της Π. Δ. Στον όρθρο του Μ. Σαββάτου ψάλλονται τα Εγκώμια, δηλ. σύντομα
τροπάρια που εξιστορούν τα πάθη του Κυρίου, εξυμνούν την ταφή του και
διασαλπίζουν τη νίκη Του κατά του θανάτου. Προς το τέλος του Όρθρου
γίνεται και περιφορά του Επιταφίου γύρω από τους δρόμους της ενορίας.