ΔΕΝ είναι "σκουπίδια" και "παραπανίσιοι" οι μετανάστες, αλλά άνθρωποι με αισθήματα!
Πρόσφυγες καταφτάνουν συνεχώς στα Κέντρα Φιλοξενίας στην Ήπειρο. Ένα ανθρώπινο καραβάνι εγκαταλλελειμμένων ψυχών, με ζωγραφισμένη την απόγνωση για τον «εγκλωβισμό» του, αναζητά τρόπο να ζήσει ανθρώπινα. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, έχοντας λιγοστά πράγματα, ταλαιπωρημένοι, δεν ξέρουν τι τους περιμένει. Οι πρόσφυγες, που δεν είναι "παραπανίσιοι"
άνθρωποι, δεν είναι "σκουπίδια" , αλλά ευαίσθητα άτομα, μας καλούν όχι μόνο να τους δείξουμε αλληλεγγύη, αλλά επιπλέον και να τους σκεφτούμε, αυτούς αλλά και τη δική μας θέση. Είναι άνθρωποι σαν εμάς. Ψάχνουν ασφάλεια για τα παιδιά τους, ένας ουρανό χωρίς βομβαρδιστικά αεροπλάνα, έναν δρόμο χωρίς βόμβες, κτίρια χωρίς ελεύθερους σκοπευτές. Είναι άνθρωποι που χρειάζονται σήμερα τη στήριξή μας, όπως εμείς τη χρειαστήκαμε στο παρελθόν ήμπορεί να τη χρειαστούμε στο μέλλον. Συγκλονιστική η μαρτυρία. «Πριν τον πόλεμο, ήμασταν πολύ αγαπημένοι. Ήταν τόσο όμορφα εκεί που μέναμε. Η φύση, τα χωριά, οι πόλεις… Μετά καταστράφηκαν όλα. Φοβόμασταν συνέχεια. Για τη ζωή μας, για τη ζωή των αγαπημένων μας. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια μέλη της οικογένειά μου να χάνονται κι αποφασίσαμε να φύγουμε. Μαζέψαμε ό,τι μπορούσαμε και τα βάλαμε στον ώμο. Θυμάμαι να φεύγουμε και να βλέπω πίσω μας φλόγες. Φτάσαμε στη θάλασσα. Ήμασταν πολλοί, κάποιοι από μακρινά χωριά, κάποιοι άλλοι γείτονες. Στριμωχτήκαμε σε μια βάρκα. Κάποιοι αναγκάστηκαν να κολυμπήσουν. Θυμάμαι κλάματα, φωνές, πανικό και νερό, πολύ νερό. Περνάγαμε το Αιγαίο. Στο ταξίδι φοβόμασταν κι ελπίζαμε μαζί. Και μετά φτάσαμε εδώ, στη Λέσβο. Θυμάμαι την ανακούφιση όταν φτάσαμε στη στεριά, όταν ο πόλεμος ήταν πια πίσω μας».