Χάλκινες γραφίδες και μελανοδοχεία από οικισμούς της Θεσπρωτίας φέρνουν στο φως δείγματα γραφής της αρχαιότητας

Χάλκινες γραφίδες και χάλκινα μελανοδοχεία από τους αρχαίους οικισμούς της Θεσπρωτίας, συγκεκριμένα  χάλκινες γραφίδες από τους οικισμούς της Ελέας, Γιτάνων και Δυμοκάστρου (ελληνιστικοί χρόνοι) και από τάφο στο Πολυνέρι (ύστερη αρχαιότητα), καθώς και πήλινα μελανοδοχεία και αγγεία τύπου «μελανοδοχείου» από τον οικισμό της Ελέας και από τάφο στο νεκροταφείο των Γίτανων (ελληνιστικοί χρόνοι), φέρνουν στο φως δείγματα γραφής της αρχαιότητας. Η συνηθέστερη επιφάνεια γραφής,κατά την αρχαιότητα, ήταν οι

ξύλινες πινακίδες, που ήταν αλειμμένες με λεπτή στρώση κεριού. Πάνω στο κερί έγραφαν (χάραζαν) με μία ειδική γραφίδα που είχε αιχμηρό το ένα άκρο και πεπλατυσμένο, σαν σπάτουλα, το άλλο. Το επίπεδο άκρο χρησίμευε για να εξομαλύνουν την επιφάνεια του μαλακού κεριού, σε περίπτωση λάθους. Γραφίδες ή άλλα αιχμηρά αντικείμενα χρησιμοποιούνταν και για την εγχάραξη πάνω σε σκληρότερα υλικά γραφής, όπως πήλινα όστρακα, πλακίδια από μόλυβδο κ.α. Κονδύλια (πένες) και μελάνι χρησιμοποιούσαν για να γράφουν πάνω σε πάπυρο. Το μελάνι φυλασσόταν σε μικρά δοχεία, με στενό στόμιο, κατασκευασμένα από διάφορα υλικά.