Κάποτε και τώρα...

Της Ζωής Παπαδημητρίου-Τζιράκη

Κάποτε φυσούσε αγέρας και σκορπίζονταν τα φύλλα όπως του πτηνού τα πτίλα. Και ήταν άρωμα γεμάτος, παιχνιδιάρης, ντελικάτος και καθένας μας κεφάτος. Τώρα η μυρωδιά εκλείπει, γύμνια, φρίκη και σαπίλα, απαξία και ξεφτίλα. Άδεια ο νους και η καρδιά μας, φυγαδεύτηκαν στο χάος, πάει το ήθος, πάει ο πράος. Οι ιδέες και οι αξίες μοιάζουν τώρα ουτοπίες, ξεπεσμένες μαρκησίες. Κάποτε πλεονάζανε οι θυσίες. Με θανατερές ουσίες
τώρα γέμισε το αίμα, φεύγουν τα καλά ένα-ένα κι έγινε η ζωή μας ψέμα. Ήταν το παρελθόν ένα ολόγιομο φεγγάρι, χάση είναι το παρόν, αξεμπέρδευτο κουβάρι.