Όταν χάνονται άνθρωποι, καταλαβαίνουμε πόσο μικροί και αδύναμοι είμαστε!!!

Δεν αρκεί να θρηνούμε μετά θάνατον, οφείλουμε να είμαστε κοντά στο..σταυρό του συνανθρώπου προ του θανάτου!

Η ανθρώπινη ζωή είναι γεμάτη αναπάντεχα και απρόοπτα γεγονότα. Είναι γεμάτη από πόνο αφόρητο και θλίψη απερίγραπτη.  Όταν χάνονται άνθρωποι, καταλαβαίνουμε πόσο μικροί  και αδύναμοι είμαστε... Δεν αρκεί να θρηνούμε μετά θάνατον, οφείλουμε να είμαστε κοντά στο..σταυρό του συνανθρώπου προ του θανάτου! Μπροστά σε κρίσιμες ανθρώπινες στιγμές, όπου η οδύνη πλημμυρίζει και ο πόνος περισσεύει, πρέπει να βοηθήσουμε αγαπητικά τον "σταυρωμένο" συνάνθρωπο. Και αν το χρειάζεται να συμμετάσχουμε στον
προσωπικό του Γολγοθά. Να σηκώσουμε το

σταυρό του, όχι για λίγο και στη συνέχεια να τον πετάξουμε κάτω, παραιτούμενοι, αυτό είναι εύκολο και ανέξοδο, αλλά με διάρκεια. Το κάνουμε; Όχι βέβαια. Ούτε και εμείς, που το υποδεικνύουμε... Και όμως έχουμε χρέος την απελπισία και τη δική μας και των άλλων, να τη μετατρέψουμε σε ελπίδα και προσσμονή. Έτσι νικιέται ο θάνατος...