Θρηνεί η κοινωνία της Θεσπρωτίας το χαμό μιας γυναίκας, που είχε πολλά χρόνια ακόμη μπροστά της, κατά τη γέννα. Έφερε στη ζωή μία νέα ζωή, το δεύτερο παιδί της, χάνοντας τη δική της ζωή! Ο πόνος μεγάλος. Η πίκρα ανείπωτη. Το κενό δυσαναπλήρωτο. Σκληρή και αδυσώπητη η πραγματικότητα. Από εκεί και μετά; Χρειάζεται κουράγιο και υπομονή από τους δικούς της ανθρώπους, για να σηκώσουν του σταυρού το βάρος. Ασήκωτο μοιάζει το βάρος αυτού του σταυρού. Και όμως πρέπει να το αντέξουν. Αυτό θα είναι η μεγαλύτερη ανακούφιση, που θα νιώθει στους ουρανούς, όπου πρόωρα
και ξαφνικά ταξίδεψε, η
και ξαφνικά ταξίδεψε, η
καλή μητέρα. Να βλέπει τους δικούς της ανθρώπους, να βλέπει τα βλαστάρια της, να μην τους νικαέι η θλίψη, αλλά να παίρνουν δύναμη από τη θύμησή της και να ξεπερνούν τις δυσκολίες και τα εμπόδια και τις εναντιότητες και τις δυσάρεστες της καθημερινότητας στιγμές. Τότε, η ψυχή αυτή, εκεί που είναι δεν θα κλαίει, αλλά θα χαμογελάει, γιατί αν και έφυγε, θα ζει μέσα από τα παιδιά της...