Πολλές νεοτριβές υπάρχουν στη Θεσπρωτία, αντέχοντας στο χρόνο. Άλλες από αυτές λειτουργούν και άλλες όχι. Η νεροτριβή ήταν η πιο απλή από όλες τις υδροκίνητες
εγκαταστάσεις και αποτελούσε τόπο συνάντησης και επικοινωνίας.Με
τη νεροτριβή οι άνθρωποι μετέτρεψαν και εκμεταλλεύτηκαν τη φυσική κίνηση και ενέργεια
των νερών και τη χρησιμοποίησαν παραγωγικά. Παρά το
γεγονός ότι η νεροτριβή - σε σύγκριση με άλλες παλιές υδραυλικές
εγκαταστάσεις - δεν παρουσιάζει «τεχνολογικό» μηχανισμό, εντούτοις με την απλοϊκότητά της είναι
πολύ αποτελεσματική. Η νετροβή ήταν υπαίθρια ή στεγασμένη και χρησίμευε για την
επεξεργασία των μάλλινων υφαντών στο στάδιο κατασκευής τους (για να
αφρατέψουν και να δέσουν μεταξύ τους τα μάλλινα νήματα) ή στο ετήσιο
πλύσιμό τους. Η νεροτριβή ήταν ένας ξύλινος κάδος σε σχήμα κώνου.
Συναρμολογπύνταν από σφηνωμένες μεταξύ τους πλανισμένες σανίδες σε σχήμα
σφήνας και δένονταν περιφερειακά με σιδερένια τσέρκια. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του κάδου βρισκόταν χωμένο βαθιά στο έδαφος, ώστε να
μην υπάρχει κίνδυνος να ανοίξουν τα τοιχώματα από την πίεση του νερού.
Στις περισσότερες περιπτώσεις το στενό του άνοιγμα είχε διάμετρο 0,40μ. και το πλατύ του 2μ. Το ύψος
του ήταν 2μ., και έχει χωρητικότητα 5κ.μ. νερού και 75κ. υφαντών. Στη Θεσπρωτία λειτούργησαν δύο τύποι νεροτριβής: οι γυριστές, με
μεγαλύτερη διάμετρο, στις οποίες το νερό εκτοξευόταν από το στόμιο του
βαγενιού στο τοίχωμά του, δημιουργώντας περιστροφική κίνηση και οι
βουτηχτές, στις οποίες το βαγένι ήταν πιο όρθιο και το νερό εκτοξευόταν
σχεδόν κατακόρυφα. Στη Θεσπρωτία υπάρχουν νεροτριβές σε λειτουργία και μάλιστα όχι λίγες, που χωρίς τη
χρήση απορρυπαντικού, φτιαγμένες από ξύλο, πλένουν τα ρούχα δίχως να
ξοδεύουν ηλεκτρικό ρεύμα με την αξιοποίηση της ορμής του νερού.