γνήσια χαρακτηριστικά του. Με σεβασμό στις σκέψεις του. Γι' αυτό ξεδιπλώνει επιτυχώς τα σημαντικά και πάντα επίκαιρα μηνύματά του. Σημειώνει η ίδια: "Με ομάδα συναδέλφων γνωρίσαμε το Λιαντίνη, το φθινόπωρο του 1992, όταν ανέλαβε στο τμήμα μας στο Μαράσλειο, στο Α2 της Γενικής Μετεκπαίδευσης, τη Διδακτική της Γλώσσας. Και όλους μας, άλλον λιγότερο και άλλον περισσότερο, μας άγγιξε ο λόγος του και σηματοδότησε νέους στόχους και στην προσωπική μας ζωή αλλά και ως δασκάλων. Σήμερα πολλοί παλιοί μαθητές του Λιαντίνη υπηρετούν την Παιδεία του τόπου και αρκετοί βρίσκονται και σε θέσεις κλειδιά, άλλοι διευθυντές σχολείων και διευθύνσεων και άλλοι σχολικοί σύμβουλοι. Ακόμη όμως και όσοι παρέμειναν "απλοί" δάσκαλοι, ηθελημένα αρκετοί και θεωρώντας πως αυτό είναι το ανώτερο μετερίζι για ένα δάσκαλο, προσπαθούν στο μέτρο που τάχθηκε στον καθένα να κάνουν πράξη όσα διδάχτηκαν από το Λιαντίνη. Ένας ολάκερος στρατός του Λιαντίνη που σε δύσκολες για την πατρίδα ώρες, ώρες που εκείνος σοφά είχε προβλέψει από τις αρχές του '90 ότι θα έρθουν, δίνει τη μάχη για μια άλλη Ελλάδα, για μια άλλη παιδεία. Και με γνώμονα το τετράπτυχο του να υπάρχεις Ελληνικός, όπως περιγράφεται στο Προλόγισμα των Ελληνικών του Δημήτρη Λιαντίνη: «Να υπάρχεις Ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς. Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από τη φύση, όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων. Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης, όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων. Ότι αποθεώνεις την εμορφιά, γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου. Και κυρίως αυτό: ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πώς αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν». Είμαστε σίγουροι πως κάποτε η ιστορία της εκπαίδευσης θα καταγράψει και αυτόν το ρόλο του Δημήτρη Λιαντίνη. Την καθοριστική του επίδραση σε πλήθος δασκάλων. Και μέσα απ' αυτούς στην αλλαγή της παιδείας από την παρακμή και τη φθορά προς το μοντέλο της παιδείας της ακμής και το ιδεώδες του εσθλού".