Συγκλονίζομαι, με μεγάλο συγκλονισμό, κάθε φορά, που επισκέπτομαι στο κοιμητήριο το μνήμα της γιαγιάς μου Γιαννούλας Μάκου. Μπορεί να ξεθώριασε η εικόνα στο μνήμα της, δεν ξεθώριασε, όμως, το άρωμα της ψυχής της. Δεν
ξεθώριασε η εικόνα της στην καδριά μας. Και πως είναι δυνατό να συμβεί αυτό; Όταν αυτή η ηρωίδα γιαγιά σε μεγάλωσε. Όταν αυτή η ηρωίδα γιαγιά άπλωνε συνεχώς τα ρυτιδιασμένα χέρια της για να σε αγκαλιάσει. Όταν αυτή η ηρωίδα γιαγιά σε έλουζε με ατελείωτα στοργικά βλέμματα. Όταν αυτή η ηρωίδα γιαγιά δεν σε εγκατέλειψε, μέχρι που έκλεισε τα μάτια της. Όταν αυτή η ηρωίδα γιαγιά σε νοιαζόταν με έγνοια αξεπέραστη. Ε, δεν ξεθωριάζει η ψυχή της, μέσα στη δική σου ψυχή.
ξεθώριασε η εικόνα της στην καδριά μας. Και πως είναι δυνατό να συμβεί αυτό; Όταν αυτή η ηρωίδα γιαγιά σε μεγάλωσε. Όταν αυτή η ηρωίδα γιαγιά άπλωνε συνεχώς τα ρυτιδιασμένα χέρια της για να σε αγκαλιάσει. Όταν αυτή η ηρωίδα γιαγιά σε έλουζε με ατελείωτα στοργικά βλέμματα. Όταν αυτή η ηρωίδα γιαγιά δεν σε εγκατέλειψε, μέχρι που έκλεισε τα μάτια της. Όταν αυτή η ηρωίδα γιαγιά σε νοιαζόταν με έγνοια αξεπέραστη. Ε, δεν ξεθωριάζει η ψυχή της, μέσα στη δική σου ψυχή.