Kαλή ποιμαντική πορεία σε δύο ξεχωριστούς σε ήθος νεοχειροτονηθέντες αρχιμανδρίτες

Φωτό: "Ρομφαία"

Φωτό: "Ρομφαία"

Πριν κάποια χρόνια, στην περίφημη φοιτητική εστία Τοσίτσα στην Κηφησιά, κάναμε παρέα, φοιτητές τότε και εμείς και υπότροφοι, με δύο ευγενέστατους και ευαίσθητους νέους από το Μέτσοβο. Τον Δημήτρη Τόδη και τον Γιώργο Μηττάκο. Εμείς σπουδάζαμε Θεολογία, τα δύο αυτά παιδιά, φοιτούσαν σε επαγγαλματική σχολή ο ένας και σε τμήμα ΤΕΙ ο άλλος. Από τότε διακρίναμε, παρότι οι ίδιοι φρόντιζαν να μη το φανερώνουν, ότι σκιρτούσε η καρδιά τους προς τα ανώτερα. Και οι δύο έφυγαν νωρίτερα από εμάς, από τη φοιτητική εστία. Ξαφνικά, και ενώ δεν είχε περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από την αναστροφή μας, πληροφορούμαστε ότι έγιναν μοναχοί  (με το όνομα Σπυρίδων ο Δημήτριος Τόδης και με το όνομα Θεόκλητος ο Γιώργος Μηττάκος),
αδελφοί της Μονής Βουτσά στο Μέτσοβο, ενώ στη συνέχεια χειροτονούνται διάκονοι,  από τον αοίδιμο Μητροπολίτη Ιωαννίνων Θεόκλητο και αποφοιτούν από την Εκκλησιαστική Σχολή  Βελλάς. Την προηγούμενη εβδομάδα χειροτονήθηκαν ιερομόναχοι και τους δόθηκε το οφφίκιο του αρχιμανδρίτη από το νέο Μητροπολίτη Ιωαννίνων Μάξιμο. Αυτό, που μας κάνει εντύπωση, είναι η τόλμη και η σταθερότητα, που έδειξαν στην απόφαση προς την άγαμη ιερωσύνη. Δυσκολίες και εμπόδια συνάντησαν. Δεν απογοητεύτηκαν, όμως. Προχώρησαν με πίστη και ελπίδα στον Αναστάντα Κύριο, ο οποίος δεν τους εγκαταλείπει και δεν τους διαψεύδει. Και αυτό, γιατί όλα μέσα τους είναι "καινούργια". Είναι άνθρωποι του Θεού, διότι δεν έδωσαν την καρδιά τους στις ηδονές και στη δόξα του κόσμου, αλλά επέλεξαν να βιώσουν τον εσταυρωμένο βίο. Προτίμησαν να μη ζει μέσα τους ο κόσμος, αλλά ο Χριστός. Και μας δίνουν το καλό παράδειγμα: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιδίωξη από το να γίνουμε άνθρωποι του Θεού. Αν γίνουμε άνθρωποι του Θεού, θα είμαστε οι πιο κερδισμένοι. Γιατί αυτός είναι ο πιο υψηλός τίτλος, το πιο μεγάλο αξίωμα.

π. Η. Μ.