Του π. Ιωήλ Κωνστάνταρου
Το ότι είναι ανάγκη να
διδασκόμεθα από την ζωή των Αγίων μας, από την ζωή δηλαδή των προσώπων που μέσα
στο χώρο τής Εκκλησίας μας κατέκτησαν τον φωτισμό και έφθασαν στη θέωση, αυτό
διακηρύσσετε ξεκάθαρα στην αρχή τού Αποστολικού μας αναγνώσματος. “Αδελφοί, μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, οίτινες
ελάλησαν υμίν τον λόγον τού Θεού, ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής,
μιμείσθε την πίστιν”. Οι άγιοι
Αθανάσιος και Κύριλλος, ανήκουν στη χορεία των “ηγουμένων”, των
μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων τής Ορθοδόξου πίστεώς μας, γι' αυτό και η Εκκλησία μας τους τιμά και τους προβάλλει ως παράδειγμα προς μίμηση απ' όλους τούς πιστούς, κυρίως όμως από τους ποιμένες που είναι υπεύθυνοι για την σωστή καθοδήγηση του ποιμνίου.
μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων τής Ορθοδόξου πίστεώς μας, γι' αυτό και η Εκκλησία μας τους τιμά και τους προβάλλει ως παράδειγμα προς μίμηση απ' όλους τούς πιστούς, κυρίως όμως από τους ποιμένες που είναι υπεύθυνοι για την σωστή καθοδήγηση του ποιμνίου.
Υπήρξαν
μεγάλοι Ιεράρχες, ακατάβλητοι αγωνιστές τής Αποστολικής παραδόσεως και σοφοί
διδάσκαλοι της πίστεως. Ορθοτόμησαν μέσα στις άγιες Οικουμενικές συνόδους, ο μεν
Άγιος Αθανάσιος στην Α', ο δε άγιος Κύριλλος στην Γ' και ο δυναμικός τους
χαρακτήρας αποδεικνύει τι ήθος αλλά και τι αγωνιστικότητα χρειάζεται σε κάθε
εποχή να φέρουν οι ταγοί τής Εκκλησίας. Μάλιστα,
ο Μ. Αθανάσιος, χαρακτηρίζεται ως ο “αγιώτερος των ηρώων και ο ηρωϊκότερος των
αγίων”!
Αλλά αυτή η
προτροπή τού Αποστόλου, το να μνημονεύουμε δηλ. τους αγίους και να
παραδειγματιζόμεθα από την όλη αναστροφή και το μακάριο τέλος τους, είναι πολύ
σπουδαία και πρώτα απ' όλα την υπαγορεύει αυτό το Πνεύμα το Άγιον. Αυτό
συμβαίνει διότι ο πιστός χριστιανός έχει ανάγκη προτύπων και παραδειγμάτων. Και
άνευ αντιλογίας μετά τον Κύριο Ιησού Χριστό, τα πρότυπά μας είναι οι επίσημοι
και αυθεντικοί άγιοι της Εκκλησίας μας. Είναι οι θεοφόροι άγιοι των
οποίων τα ιερά λείψανα τιμούμε και ασπαζόμεθα. Είναι αυτοί που κράτησαν την
μοναδικότητα της πίστεως “έως θανάτου”! Είναι αυτοί που δεν ερωτοτροπούν με την
πλάνη και την αίρεση αλλά στεντορεία τη φωνή διασαλπίζουν προς κάθε κατεύθυνση:
“ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της ορθοδόξου πίστεως”, έστω κι αν αυτό
συνεπάγεται υπογραφή δια του ιδίου αίματος.
Οι άγιοι
καθοδηγητές μας είναι εκείνοι που βιώνουν δια των θείων μυστηρίων και της ιεράς
καρδιακής προσευχής το φως τού Χριστού και ταυτοχρόνως “κρατούν της ομολογίας”!
Δια της όλης
τους ζωής και των ακαταπαύστων αγώνων τους υπέρ της αμωμήτου πίστεως
αποδεικνύουν στο πλήρωμα της Εκκλησίας όπου γης ότι η “άπαξ παραδοθείσα πίστη τοις αγίοις” (Ιούδα
3), δεν διαφοροποιείται και δεν αλλοιούται αναλόγως τους καιρούς και τα σχέδια
των αρχόντων τού κόσμου τούτου, αφού “ο Ιησούς
Χριστός είναι ο Αυτός, χθες και σήμερον, ο Αυτός και εις τους αιώνας”.
Εάν η θέση
αυτή ισχύει για κάθε εποχή, πολύ περισσότερο όμως ισχύει σήμερα. Όχι, δεν μας καθοδηγούν οι
“Δημάδες” τού κόσμου τούτου, αλλά οι άγιοι της Ορθοδοξίας μας. Μας καθοδηγεί η
χάρις τού αρχηγού μας και τελειωτού Ιησού Χριστού. “Τοίνυν
εξερχώμεθα προς αυτόν έξω της παρεμβολής των ονειδισμόν αυτού φέροντες” (Εβρ.
ιγ΄13).
Αδελφοί μου, το βέβαιο είναι ότι και στην περίπτωση αυτή
το μόνο που θα παραμείνει εδραίο και αμετακίνητο είναι η πίστις μας. Η Ορθοδοξία
μας. Η παράδοση των αγίων Πατέρων έτι άπαξ θα θριαμβεύσει.