Περνώντας πρόσφατα από ένα χωριουδάκι της επαρχίας Φιλιατών, συναντήσαμε, έναν 87χρο γέροντα, να ταΐζει μια κατσίκα, το "μανάρι του", όπως το αποκάλεσε, στην ύπαιθρο, κοντά στο δρόμο. Αφού πιάσαμε αναγνωριστική συζήτηση, τον ρωτήσαμε τι θέλει και παιδεύεται, στην ηλικία, που είναι, με την κατσίκα. Η απάντησή του ήταν άμεση και αφοπλιστική και δεν την σκέφτηκε καθόλου: "Πρώτον περνάω τον καιρό
μου και δεύτεον έχω το υγιεινό και γνήσιο γάλα μου και το υγιεινό και γνήσιο κρέας μου". Και αυτό το φαινόμενο, που μόλις σάς περιγράψαμε, δεν συμβαίνει μόνο στο συγκεκριμένο χωριό, αλλά σε πολλά, για να μην πούμε σε όλα τα χωριά και φανούμε υπερβολικοί, της Θεσπρωτίας. Ενώ μετά τα μέσα της δεκαετίας του1990 είχε ατονήσει η συνήθεια της διατήρησης "μαναριών" στα χωριά, γιατί προτιμούνταν τα κρέατα και τα γάλατα από τα πολυκαταστήματα, φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια, που τόσος λόγος γίνεται για την διατροφική επιβάρυνση και την οικονομική κρίση, επανέρχεται. Και είναι καλό αυτό...
μου και δεύτεον έχω το υγιεινό και γνήσιο γάλα μου και το υγιεινό και γνήσιο κρέας μου". Και αυτό το φαινόμενο, που μόλις σάς περιγράψαμε, δεν συμβαίνει μόνο στο συγκεκριμένο χωριό, αλλά σε πολλά, για να μην πούμε σε όλα τα χωριά και φανούμε υπερβολικοί, της Θεσπρωτίας. Ενώ μετά τα μέσα της δεκαετίας του1990 είχε ατονήσει η συνήθεια της διατήρησης "μαναριών" στα χωριά, γιατί προτιμούνταν τα κρέατα και τα γάλατα από τα πολυκαταστήματα, φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια, που τόσος λόγος γίνεται για την διατροφική επιβάρυνση και την οικονομική κρίση, επανέρχεται. Και είναι καλό αυτό...