Βαθύτατα φιλοσοφημένος, υποδειγματικά ανθρωπιστής και ανεπανάληπτος χιουμορίστας...
Της Μαρίας Λαμπρίδου
Συγκλονισμένοι οι απανταχού Πολυδροσίτες, χωριού στη Θεσπρωτία, από την τραγική είδηση για τον
αιφνίδιο θάνατο του πιο αγαπητού συγχωριανού, του Βασίλη Ράπελλα. Του
Βου - Ρου, όπως ήταν το παρατσούκλι του. Του ανθρώπου που με το
αστείρευτο χιούμορ του σκόρπιζε το γέλιο όπου στεκόταν και όπου
βρισκόταν. Του Βασίλη που ήταν παρών σε όλες τις εκδηλώσεις του χωριού.
Και πάντα χαμογελαστός. Ο Βασίλης,
το ξέρουν όσοι τον είχανε κουβεντιάσει, ήταν βαθύτατα φιλοσοφημένος άνθρωπος. Και ψαγμένος όσο λίγοι σε θέματα και πολιτικά και ιδεολογικά. Ξεγέλαγε το low profile και το πηγαίο χιούμορ του μα ο Βασίλης ο Ράπελλας υπήρξε από τους πιο σοβαρούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει .Ίσως τον ανάγκασε η ίδια η ζωή. Που του έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο από τα πρώταβήματα. Όταν του στέρησε τον πατέρα του και άφησε ορφανή την πολυμελή οικογένειά του. Πολύ νωρίς ο Βασίλης παράτησε τις σπουδές για να ριχτεί στη βιοπάλη. Ελαιοχρωματιστής. Από τους λίγους. Ακόμη και συνταξιούχος δε σταμάτησε να δουλεύει. Ας όψονται αυτοί που βύθισαν το λαό μας στο μνημόνιο και στην άγρια οικονομική κρίση. Και ειλικρινά με ξάφνιασε το καλοκαίρι του 2011 που ήρθε να μου βάψει. Με τον πολιτικό και αγωνιστικό του λόγο! Και το ξεκάθαρο ιδεολογικό του στίγμα. Ένας αληθινός αριστερός. Από αυτούς που δεν τον παριστάνουν στα λόγια αλλά πραγματικά είναι. Παρόμοια ο Βασίλης Ράπελλας στάθηκε ζωντανό και δραστήριο μέλος της Αδελφότητας των απανταχού Πολυδροσιτών. Επί δεκαετίες παρών στις συνελεύσεις και τις άλλες εκδηλώσεις. Αλλά και κατ' επανάληψη εκλεγμένος στα διάφορα όργανα του σωματείου μας. Όπως το 1983 που ψηφίστηκε στο ΔΣ: Ακολουθώντας το παράδειγμα του μεγάλου αδερφού του, του Γιώργου, και που δεν μπορούσα σήμερα το πρωί να βρω λόγια να τον συλλυπηθώ. Γιατί δεν έχασε απλά αδερφό. Παιδί έχασε. Αφού αυτός μετά το χαμό του πατέρα τους στάθηκε επικεφαλής της οικογένειας.
το ξέρουν όσοι τον είχανε κουβεντιάσει, ήταν βαθύτατα φιλοσοφημένος άνθρωπος. Και ψαγμένος όσο λίγοι σε θέματα και πολιτικά και ιδεολογικά. Ξεγέλαγε το low profile και το πηγαίο χιούμορ του μα ο Βασίλης ο Ράπελλας υπήρξε από τους πιο σοβαρούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει .Ίσως τον ανάγκασε η ίδια η ζωή. Που του έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο από τα πρώταβήματα. Όταν του στέρησε τον πατέρα του και άφησε ορφανή την πολυμελή οικογένειά του. Πολύ νωρίς ο Βασίλης παράτησε τις σπουδές για να ριχτεί στη βιοπάλη. Ελαιοχρωματιστής. Από τους λίγους. Ακόμη και συνταξιούχος δε σταμάτησε να δουλεύει. Ας όψονται αυτοί που βύθισαν το λαό μας στο μνημόνιο και στην άγρια οικονομική κρίση. Και ειλικρινά με ξάφνιασε το καλοκαίρι του 2011 που ήρθε να μου βάψει. Με τον πολιτικό και αγωνιστικό του λόγο! Και το ξεκάθαρο ιδεολογικό του στίγμα. Ένας αληθινός αριστερός. Από αυτούς που δεν τον παριστάνουν στα λόγια αλλά πραγματικά είναι. Παρόμοια ο Βασίλης Ράπελλας στάθηκε ζωντανό και δραστήριο μέλος της Αδελφότητας των απανταχού Πολυδροσιτών. Επί δεκαετίες παρών στις συνελεύσεις και τις άλλες εκδηλώσεις. Αλλά και κατ' επανάληψη εκλεγμένος στα διάφορα όργανα του σωματείου μας. Όπως το 1983 που ψηφίστηκε στο ΔΣ: Ακολουθώντας το παράδειγμα του μεγάλου αδερφού του, του Γιώργου, και που δεν μπορούσα σήμερα το πρωί να βρω λόγια να τον συλλυπηθώ. Γιατί δεν έχασε απλά αδερφό. Παιδί έχασε. Αφού αυτός μετά το χαμό του πατέρα τους στάθηκε επικεφαλής της οικογένειας.
Παρόμοια δέθηκε η γλώσσα μου όταν μίλησα με τον άλλο Γιώργο, τον
Τσόδουλο. Παιδί της αδερφής του Βασίλη. Και μεγαλωμένος στο σπίτι των
μπαρμπάδων του στα χρόνια της ξενιτιάς των γονιών του. Μόλις προχτές,
όταν μαζευτήκαμε να στείλουμε επιστολή στα μέλη της Αδελφότητας, την
κουβέντα του Βασίλη είχε ο Γιώργος. Δείχνοντας με καμάρι στο φάκελο πως
με δική του πρωτοβουλία έγραφε σε παρένθεση και το ΒΟΥ ΡΟΥ... Πρόλαβε και το πήρε ο Βασίλης το τελευταίο γράμμα. Το έμαθε ο Γιώργος
όταν βρεθήκανε μόλις την Πέμπτη να πιούνε καφέ. Τον τελευταίο... Τι
λόγια παρηγοριάς τώρα να του πεις; Και κυρίως τι λόγια να πούμε στην Αγνούλα του Βασίλη, τη σύντροφο της
ζωής του και το καμάρι του. Που δεν έχανε αφορμή να την παινεύει. Δίχως
να την αφήνει έξω και από τις πλάκες του. Σαν και αυτές που μας έλεγε η
ίδια στο χωριό φέτος το καλοκαίρι και τα πειράγματα του Βασίλη για τις
προόδους της στους ηπειρώτικους χορούς. Άντε και στο Ηρώδειο να σε
καμαρώσω! της είπε όταν την είδε πρώτη φορά να σέρνει το χορό με το
χορευτικό του χωριού. Και μετά έτρεχε να βρει και κόκκινο χαλί να της
στρώσει. Αυτός ήταν ο Βασίλης. Έξω καρδιά πάντα. Κι ας ήταν ποτισμένη η καρδούλα
του με τα προβλήματα της επιβίωσης. Δεν το έβαζε κάτω. Και έκανε ό,τι
μπορούσε για να μην το βάλουν και οι άλλοι. Η οικογένεια, οι φίλοι, οι
γνωστοί, οι συνάδελφοι, οι συγχωριανοί. Πίστευε βαθιά ο Βασίλης στη
δύναμη της ομάδας. Γι' αυτό και παρά την πολυετή συμμετοχή του στην
Αδελφότητα, ουδέποτε το έπαιξε αρχηγός. Προτιμούσε να αφήνει τους άλλους
μπροστά. Ο ίδιος μόνο αν ήταν ανάγκη δεχόταν αξιώματα. Και πάλι αυτό που τον ένοιαζε ήταν η συμμετοχή όλων. Απόδειξη και το
ιστορικό βιβλίο των πρακτικών των Γενικών Συνελεύσεων της Αδερφότητας.
Και η καταγραφή 30 ακριβώς χρόνια πριν. Οκτώβρη του 1984. Μέλος του ΔΣ
τότε ο Βασίλης Ράπελλας. Ενός ΔΣ που αποφάσισε να παραιτηθεί σε ένδειξη
διαμαρτυρίας για τη χαμηλή συμμετοχή των μελών. Τριάντα χρόνια αργότερα, Οκτώβρη και πάλι, ο Βασίλης βρήκε τον τρόπο να
μας μαζέψει... Έναν τρόπο που κανένας μας δε θα ήθελε. Μα όλοι θα
είμαστε εκεί. Στο τελευταίο κατευόδιο. Να του πούμε το "καλό ταξίδι"
και ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα όσα ζήσαμε κοντά του και κυρίως όσα μας
δίδαξε με τη στάση της ζωής του. Θερμά συλλυπητήρια στους δικούς του. Τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τα
αδέρφια του και όλους τους άλλους συγγενείς. Να ζήσουν να τον
θυμούνται. Και να τον θυμόμαστε όλοι. Αιωνία σου η μνήμη, λεβέντη Βασίλη Ράπελλα! Θα μας λείψεις. Μα δε θα
ξεχάσουμε ποτέ τη δύναμή σου να κάνεις το δάκρυ γέλιο. Και τα χτυπήματα
της ζωής αξιοπρέπεια, περηφάνια και αγώνα!