Η Ελένη Νότη Μπότσαρη, κοντά στο μοναστήρι του Σέλτσου, αφού βοηθάει αποφασιστικά τον πατέρα της να διαφύγει, αρπάζεται κυνηγημένη σ' ένα βράχο, νησίδα του Αράχθου. Όταν σπεύδουν Τουρκαλβανοί να τη συλλάβουν, παλεύει παλικαρίσια με αυτούς και τους παρασέρνει στον υγρό τάφο του Άραχθου,
πεθαίνοντας μαζί τους. Μελαγχολεί κανείς στη σκέψη,
πεθαίνοντας μαζί τους. Μελαγχολεί κανείς στη σκέψη,
πως έμεινε σχεδόν άγνωστη, ατραγούδιστη, ανύμνητη η θυσία αυτής της γυναίκας στον Άραχθο. Και η Σουλιώτισσα αυτή αυτή, όπως και οι υπόλοιπες, ανήκει στη σφαίρα του τραγουδιού ως ύμνος ανδρείας, ως συνώνυμο της λεβεντιάς, της ευψυχίας, της ευτολμίας και της θυσίας.