Το
μόνο σ’ όλη την Ελλάδα!
 |
| Φωτό αρχείου |
Στο
Γκρίμποβο του δήμου Ζίτσας Ιωαννίνων υπάρχει ένα πρωτότυπο μνημείο, μοναδικό, ίσως,
σ’ όλη την Ελλάδα. Αναπαριστά την στιγμή του αποχαιρετισμού της μάνας από το
παιδί της, που οδεύει στα ξένα. Το μνημείο απεικονίζει με πολύχρωμες ψηφίδες τις
εκφραστικές φιγούρες μιας μάνας και του παιδιού της την σκληρή ώρα
του χωρισμού. Φιλοτεχνήθηκε, με πρωτοβουλία και δαπάνη του Ξενοφώντα Βαλαβάνη, από τον Γιώργο Μήτση και την Ελένη Ναυρόζογλου. Κοιτάμε την παράσταση και μας τυλίγουν διάφορες σκέψεις, μελαγχολικές και συνάμα αισιόδοξες. Φτάνει στα αυτιά μας ένας αέρινος βόμβος. Πλανιόμαστε πως ίσως να ακούμε τα τρεμάμενα από συγκίνηση λόγια της μάνας και του παιδιού της. Μα, δεν πρόκειται γι’ αυτό. Μια μέλισσα είναι, που αναζητά τροφή σ’ ένα αγριολούλουδο. Έχουμε, ωστόσο την αίσθηση ότι η σκιά μας σμίγει με τις σκιές των πρωταγωνιστών. Με τη φαντασία μας βλέπουμε σαν σε κινηματογραφική ταινία ζωγραφισμένα στα πρόσωπα των κεντρικών ηρώων τον πόνο και την ελπίδα. Πόνος για τον σχεδόν αναγκαστικό ξεχωρισμό. Αλλά και ελπίδα, ότι το φτωχόπουλο θα καζαντήσει στα ξένα, θα επιστρέψει στον τόπο του και θα δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες για τον ίδιο και την οικογένειά του.
του χωρισμού. Φιλοτεχνήθηκε, με πρωτοβουλία και δαπάνη του Ξενοφώντα Βαλαβάνη, από τον Γιώργο Μήτση και την Ελένη Ναυρόζογλου. Κοιτάμε την παράσταση και μας τυλίγουν διάφορες σκέψεις, μελαγχολικές και συνάμα αισιόδοξες. Φτάνει στα αυτιά μας ένας αέρινος βόμβος. Πλανιόμαστε πως ίσως να ακούμε τα τρεμάμενα από συγκίνηση λόγια της μάνας και του παιδιού της. Μα, δεν πρόκειται γι’ αυτό. Μια μέλισσα είναι, που αναζητά τροφή σ’ ένα αγριολούλουδο. Έχουμε, ωστόσο την αίσθηση ότι η σκιά μας σμίγει με τις σκιές των πρωταγωνιστών. Με τη φαντασία μας βλέπουμε σαν σε κινηματογραφική ταινία ζωγραφισμένα στα πρόσωπα των κεντρικών ηρώων τον πόνο και την ελπίδα. Πόνος για τον σχεδόν αναγκαστικό ξεχωρισμό. Αλλά και ελπίδα, ότι το φτωχόπουλο θα καζαντήσει στα ξένα, θα επιστρέψει στον τόπο του και θα δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες για τον ίδιο και την οικογένειά του.
Ο χώρος γεμίζει επιφωνήματα:
Αλίμονο… Με την έκφραση της αγωνίας η ζωή προβάλλει αφτιασίδωτη. Αυτά τα επιφωνήματα
λειτουργούν μέσα μας ως επίκληση του πόθου της ζωής. Τώρα βγαίνει ένα φως από
το μνημείο. Ξεπροβάλλει μαζί του η αναστημένη ζωή… Ο θρήνος έσβησε και ξεκινάει
ο ύμνος της καινούργιας ζωής. Ο βίος έχει πια κατακτηθεί και το μέλλον στεριώνει.