Μια μάνα, ένας τάφος, μια ζωή που χάθηκε…

Η μάνα μας… Κοιμήθηκε πριν έναν χρόνο τέτοιες περίπου ημέρες. Και η μελαγχολική φωτογραφία της, πάνω στον τάφο της, μας θυμίζει τη ζωή, που χάθηκε… Όχι μόνο με το θάνατο, αλλά και πριν από αυτόν, με τον πόνο, την ξενιτιά, την πίκρα. Μερικές φορές σε
κάποιους ανθρώπους, έχει γεύση θανάτου η ζωή. Αλλά η δύναμη της ψυχής, που διέθετε η μάνα μας,  μπορεί να την ξεπεράσει αυτή τη γεύση θανάτου. Και αυτό γίνεται αντιληπτό κυρίως μετά τον θάνατο, όταν «αντικρίζεις» τον άνθρωπό σου με άλλη οπτική, πέρα και μακριά από τη μιζέρια της καθημερινότητας.