Με αφορμή πράξεις αυτοχειρίας στην Ήπειρο...
Πριν λίγο είδαμε στο ίντερνετ μια είδηση για αυτοκτονία στην Ήπειρο. Υπήρξαν και άλλες πριν καιρό. Και το πρώτο, που σκεφτήκαμε και που σκεφτόμαστε κάθε φορά που διαβάζουμε μια σχετική θλιβερή είδηση, είναι ότι οι αυτοκτονίες δεν είναι λύση, αλλά ένα μεγάλο δράμα,
που δείχνει τη μοναξιά μας. Ναι, ανεξάρτητααπό τα αίτια και τα αιτιατά (οικονομική κρίση κ. ά.), δείχνει την μοναξιά μας. Την αποξένωσή μας που στην ουσία συνεπάγεται την ψυχική κατάρρευσή μας. Όπως λένε οι ειδικοί, «σε μια βαθιά, ανεξέλεγκτη
συναισθηματική φόρτιση, οι ορίζοντες φαίνονται να κλείνουν γύρω από ένα άτομο, ώστε
τίποτε στο παρελθόν, το παρόν ή το μέλλον να φαίνεται πως έχει πια
νόημα για αυτό. Οι άνθρωποι του περιβάλλοντος βιώνονται ως απόμακροι
και ανίκανοι να προσφέρουν ο,τιδήποτε, ενώ ο ίδιος αισθάνεται τις δικές
του δυνάμεις να τον έχουν πια εγκαταλείψει. Σε αυτό το θλιβερό σκηνικό
το άτομο απομονώνεται όλο και περισσότερο, αφήνεται στον πόνο και στο
θυμό του, παραιτείται από τη ζωή και… αναζητά το θάνατο». Υπάρχει όμως διέξοδος. Το κοίταγμα προς τον ουρανό.