Θα χάσουμε "αβγά και πασχάλια" και όλα τα "ρούχα" μας...
Του Ηλία Τσάπε, φιλολόγου
Του Ηλία Τσάπε, φιλολόγου
Ούτε κατ’ όνομα ούτε και σε
περιεχόμενο. Στη Θεσπρωτία δεν υπάρχει ελίτ.
Εδώ, που τα λέμε, λείπει και στο «κλεινόν άστυ», που έζησε τη
νεοελληνική επανάσταση εκατό χρόνια πριν από εμάς. Είχε όλο το χρόνο η Αθήνα,
όχι μόνον να στερεώσει τη θέση της έναντι της περιφέρειας, αλλά και να
προχωρήσει, όταν εκείνη απελευθερώθηκε, στην παραγωγική της αφαίμαξη. Αλλά δεν
μπόρεσε να πετύχει κάτι σημαντικό: να φτιάξει δηλαδή μια αστική
τάξη καλλιεργημένη, που θα ξέρει τι εστί πατρίδα και πως θα διαχειρίζεται τον όποιο πλούτο αυτής – φυσικό, πνευματικό, ανθρώπινο - με πλήρη σεβασμό στα άλλα μέλη τής οικογένειας. Τέτοια ελίτ δεν υπήρξε ποτέ.
τάξη καλλιεργημένη, που θα ξέρει τι εστί πατρίδα και πως θα διαχειρίζεται τον όποιο πλούτο αυτής – φυσικό, πνευματικό, ανθρώπινο - με πλήρη σεβασμό στα άλλα μέλη τής οικογένειας. Τέτοια ελίτ δεν υπήρξε ποτέ.
Αντιθέτως, κατάφερε σ’ όλη την
επικράτεια να εγκαταστήσει κομματικές «ελίτ», μέσα από τις οποίες
ξεπήδησαν κάθε είδους τυχάρπαστοι
πολίτες, που από «τενεκέδες» έγιναν προύχοντες – πολιτικοί και οικονομικοί -, αφήνοντας
το καλύτερο κομμάτι στην αφάνεια και μαζί μ’ αυτό την πνευματική μας παράδοση,
από την οποία και παντελώς αποκοπήκαμε.
Εκείνοι, οι «άξεστοι», έγιναν
ρυθμιστές της ιστορίας κάθε τόπου και όλης της Ελλάδας, αν μπορείς βέβαια να
ονομάσεις «ιστορία», ό,τι συντελέστηκε τις προηγούμενες δεκαετίες στην Ελλάδα ή
ό,τι συντελείται στις μέρες μας.
Είναι 06:00 το πρωί κι ακούω,
έξω στο δρόμο, τους νέους που τραγουδάνε, μεθυσμένοι γυρνώντας στο σπίτι τους,
από τα κέντρα του «σύγχρονου πολιτισμού». Αυτήν την τύχη τους επιφύλαξε η
«ελίτ» αυτής της χώρας, κεντρική και περιφερειακή.
Θλίβεται η ψυχή σου –
ευτυχώς έχει μείνει όρθια! – μέσα στη βαρβαρότητα την πολιτική,
οικονομική και κοινωνική. Πόσο όμως θ’ αντέξει! Η φωνή του ανθρώπου νιώθεις ότι είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Και για το λόγο αυτό, η κούραση έρχεται γρήγορα και εγκαταλείπεις την
προσπάθεια. Χώρια που η «ελίτ» του «συστήματος» καιροφυλακτεί μη τυχόν και
ξεμυτίσει κάποιος «επαναστάτης» που θα τους χαλάσει την κοτζαμπασίδικη
συμπεριφορά τους.
Η χώρα τούτη ζει σε μια
πρωτόφαντη σκλαβιά, έχοντας, κάποιες «συγκεντρώσεις, θα έλεγα, πολιτών», υποδουλώσει τις ευρύτερες κοινωνικές
ομάδες, και όλες μαζί – Ολιγαρχία και λαός – έχοντας σκλαβώσει με την
ελαττωματική τους πλευρά – την ίδια τους την πατρίδα, με όλες τις φυσικές αξίες
και τον ιστορικό θησαυρό της. Το κλειδί
τής όλης κατάστασης το έχει , φυσικά, η «ελίτ» -ντόπια και μη – που παραφυλάει
διαρκώς για να προστατεύει τα συμφέροντά της στο χώρο της εξουσίας, σκόπιμα
ικανοποιώντας και μικροσυμφέροντα πολιτών που κάνουν το «κομμάτι» τους,
αφήνοντας όλοι το γενικότερο καλό στην άκρη.
Κατά τα άλλα η Θεσπρωτία
κομμένη στα τέσσερα, σαν εσταυρωμένη κι αυτή από πειρατές και ληστές σύγχρονους.
Το Φιλιάτι στη σκιά. Η Παραμυθιά πάει να πάρει κάτι από το Σούλι αλλά παραπαίει
κι αυτή μέσα στην ανέχεια και την έλλειψη πολιτικού οράματος, όπως και όλη η
χώρα φυσικά. Το Μαργαρίτι ξεκρέμαστο, ενώ τα Σύβοτα και η Πέρδικα αντλούν από
τη θάλασσα δύναμη μπας και ορθοποδήσουν.
Το Κέντρο της ιδιαίτερης πατρίδας μας, η μικρή Ηγουμενίτσα με τα
περίχωρά της, ασθμαίνων και σ’ έναν
επιθανάτιο ρόγχο, ζει μες στο σκοτάδι και την έλλειψη πόρων, όπως και όλη η
περιοχή μας, προσπαθώντας εις μάτην να βρει μια διέξοδο στην απελπιστική
πολύπλευρη στασιμότητα.
Πώς να τα καταφέρει, αφού και
τη μόνη πλουτοπαραγωγική πηγή που είχε, δηλαδή το Λιμάνι της «Πύλης της Ευρώπης»,
- χρόνια μας χόρταιναν με βαρύγδουπες εκφράσεις - την πήραν, λέει, κι αυτήν την πηγή δύναμης και την « πήγαν» στην… Πάτρα! Μαζί, φυσικά,
και το Ταμείο, γιατί γι’ αυτό γίνεται όλη η δουλειά!
Και μας τι μας έμεινε; Κάτι «ψίχουλα»
που μοιράζουν για να θολώνουν τα μάτια και να μας μειώνουν. Η Αθήνα, αφού γιγαντώθηκε η
ίδια με τις «σάρκες» της Περιφέρειας, τώρα μεριμνά και για άλλες πόλεις – τις πιο μεγάλες, όπως η Πάτρα –
για να κατασιγάσει τις εκεί αντιδράσεις. «Από δω τα παίρνει κι αλλού τα
δίνει!», φυσικά. Ξέροντας ότι, εδώ στη Θεσπρωτία, η «ελίτ» η δική της είναι
αιχμάλωτη και ιδιοτελής, ο δε λαός στην απομόνωσή του.
Κι ερωτώ: μήπως επιδοτείται
πλέον και το Πατρινό Καρναβάλι με το αποθεματικό τού Ο.Λ.ΗΓ; Μια ερώτηση κάνω και
γυρίζω πίσω, γιατί στη χώρα αυτή, με την
ελλειμματική έως ανύπαρκτη Δημοκρατία, όπου εξωραϊζονται τα πάντα, για να
βλέπουμε το περίβλημα και όχι τον πυρήνα των πραγμάτων, είναι έτοιμοι κάποιοι
να ποινικοποιήσουν ακόμα και τις ερωτήσεις!
Να ξέρουμε, όμως, κι εμείς οι
Θεσπρωτοί, ότι, αν συνεχίσουμε έτσι, μέσα σε μια κατάσταση νεφελώδη, φόβου για
τα πάντα και «ιερής» προσήλωσης στο βόλεμα και τα μικροσυμφέροντα, είναι βέβαιο
πως μια μέρα θα χάσουμε «αβγά και πασχάλια» και όλα τα «ρούχα» μας σ’ αυτήν την
ακριτική γη! Αλλά ας μην απορήσουμε τότε με τη γύμνια μας. Όλοι, πιστεύω,
βλέπουμε την αλήθεια, πολίτες και πολιτικοί, αλλά μας αρέσει περιπαθώς η
επίπλαστη ηρεμία και το ψέμα.
Ο καθείς κατά τα έργα του,
τότε, αφού γνωρίζουμε μάλιστα την
αλήθεια. Κι ο Θεός ας μας φωτίσει, αφού εμείς δειλιάζουμε και μένουμε άλαλοι, όταν
επιβάλλεται να διαμαρτυρηθούμε, ν’ ανοίξουμε, προσέτι, νέους δρόμους σκέψης και συμπεριφοράς και… επιτέλους, να βρούμε τη θέση που μας
ταιριάζει στη ζωή αυτής της χώρας.