Του π. Ιωήλ Κωνστάνταρου
Υψηλές και αποκαλυπτικές οι αλήθειες που καταγράφει ο Απόστολος Παύλος. Πράγματι, δεν υπάρχει άλλος τέλειος και απόλυτος
Αρχιερέας από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Η υπεροχή του είναι ασύγκριτη. Είναι
αιώνιος και μοναδικός σε σχέση με τους Αρχιερείς της Παλαιάς Διαθήκης. Και
αυτό, διότι δεν είναι ένας κοινός άνθρωπος, αλλά Θεός που έγινε και άνθρωπος. Ο
δικός μας πλέον αιώνιος Αρχιερέας είναι ο Θεάνθρωπος Κύριός μας Ιησούς Χριστός,
ο οποίος πρόσφερε το αίμα του θυσία, «υπέρ της του
κόσμου ζωής και σωτηρίας»!
Πόσο συγκινητικά η αποστολική γραφίδα χαράσσει την
αιώνια αυτή αλήθεια «τοιούτος γαρ ημίν έπρεπεν
Αρχιερεύς, όσιος, άκακος, αμίαντος» δίχως ίχνος αμαρτίας. Γι᾽ αυτό και η
μοναδική του θυσία λυτρώνει όσους το επιθυμούν και θέλουν να σωθούν.
Είναι λοιπόν ο Λυτρωτής μας. Αυτός που μια φορά
και για πάντα πρόσφερε την θυσία υπέρ του λαού του (όλου του κόσμου). Την
μοναδική και ασύλληπτη θυσία του ίδιου του εαυτού του, επάνω στον Τίμιο Σταυρό!
Γι᾽ αυτό και κατά την ένδοξη Ανάληψή Του, υπερυψώθηκε πάνω από τους ουρανούς,
πάνω από τους Αγίους και ολόκληρο τον Αγγελικό κόσμο, συνεχίζοντας το
Αρχιερατικό Του αξίωμα!
Ομολογουμένως, ουδέποτε θα μπορούσε άνθρωπος,
όποιος και αν ήταν αυτός, να προσφέρει τέτοια θυσία. Όλοι οι Αρχιερείς της
Παλαιάς Διαθήκης αισθάνονταν, ως ατελείς άνθρωποι, το βάρος της προσωπικής τους
κατ᾽ αρχάς ενοχής, γι᾽ αυτό και ο κάθε Ιουδαίος Αρχιερεύς «πρότερον υπέρ των ιδίων αμαρτημάτων θυσίαν ανέφερεν,
έπειτα των του λαού». Δηλ. Αυτός δεν είχε ανάγκη, όπως οι άλλοι
αρχιερείς, να προσφέρει καθημερινά θυσίες, πρώτα για τις δικές του αμαρτίες και
ύστερα για τις αμαρτίες του λαού. Αυτό το έκανε μια για πάντα, προσφέροντας τον
ίδιο τον εαυτό του.
Αλλά και αυτές οι θυσίες που πρόσφεραν στα
θυσιαστήρια «των τύπων και της σκιάς», δεν είχαν δύναμη. Η σημασία τους ήταν
πολύ μικρή, διότι επί τέλους, τα αίματα από τις ζωοθυσίες δεν έχουν την δύναμη
επί της ουσίας να εξαλείψουν τις αμαρτίες των ταλαίπωρων ανθρώπων. Ναι μεν
ήθελαν την εξιλέωση, διψούσαν την λύτρωση, αλλά το αίμα των ταύρων, των τράγων
και των δαμάλεων, όσο άφθονο και αν έρρεε ήταν εντελώς ανίσχυρο, και δεν
πρόσφερε παρά μια απλή ανακούφιση, η οποία όμως έκανε τον άνθρωπο να
συνειδητοποιήσει έτι πλέον την ανάγκη του ολοκληρωτικού καθαρμού και αυτής της
λυτρώσεως!
Ανυπερθέτως, ο άνθρωπος ζητούσε την λύτρωση και σωτηρία. Γι᾽ αυτό ζούσε κι
αυτό προσδοκούσε. Και όσο περισσότερο την ποθούσε την λύτρωση, τόσο και
περισσότερο συνειδητοποιούσε το δέσιμό του στα δεσμά της καταραμένης αμαρτίας.
Οι απόγονοι του Αδάμ, όσο το κουβάρι του χρόνου
ξετυλιγόταν και το στημόνι της ιστορίας ύφαινε το ανομολόγητο δράμα στον καμβά
της ανθρωπότητας, συνειδητοποιούσαν ότι
καμμιά θυσία και ουδείς Αρχιερεύς, είτε του λαού του Θεού, είτε οποιουδήποτε
άλλου λαού που έφθανε στο κατάντημα της ανθρωποθυσίας, ότι, για την ποθητή
λύτρωση, χρειάζεται ένας άλλος, Ουράνιος Αρχιερέας.
Ο Αρχιερέας εκείνος ο οποίος θα πάρει επάνω του
ολόκληρο το χρέος του ανθρώπου. Και, δόξα τω Θεώ, ήλθε για τον τραγικό δεσμώτη
στην αμαρτία και στόν θάνατο, άνθρωπο, ο αναμενόμενος Ελευθερωτής! Ήλθε ο
Λυτρωτής, και με την θυσία του αίματός του έλουσε τις ψυχές μας και τις καθάρισε
από τους φοβερούς και αηδιαστικούς ρύπους της αμαρτίας και της παρακοής.
Αυτό λοιπόν το αίμα το Λυτρωτικό που ποθούσαμε
αδελφοί μου, τούτο το αίμα καθαρίζει τη συνείδησή μας από κάθε αμαρτία, από
κάθε τύψη και από κάθε ενοχή που παραλύει την ύπαρξή μας.
Ναι, αυτό το αίμα της Θείας Κοινωνίας τώρα μας
καθαρίζει, μας θεραπεύει, μας ειρηνεύει και μας Χριστοποιεί. Έτσι, κάθε φορά
που σμίγουμε τα χείλη στο Θείο Ποτήρι, κάθε φορά που ο άνθρωπος λειτουργός,
μέσα στους ορθοδόξους και μόνο ναούς μας καλεί να μεταλάβουμε, θα πρέπει να
συνειδητοποιήσουμε τούτο. Ότι σε κάθε Θεία Λειτουργία Αυτός ο ίδιος ο Αιώνιος
Αρχιερεύς, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι που μας καλεί. Αυτός είναι που
προσφέρει, δια του λειτουργού του, το ίδιο του το Σώμα και το Αίμα το οποίο έρρευσε
επάνω στόν Γολγοθά. «Συ γαρ εί ο προσφέρων και προσφερόμενος», απαγγέλει με τα
πήλινα χείλη του, με κομμένη την ανάσα και με καρδιακούς λυγμούς ο λειτουργός
ενώπιον του φρικτού θυσιαστηρίου. Του θυσιαστηρίου αυτού κύκλοθεν του οποίου
παραστέκουν και αναμέλπουν τον Τρισάγιον Ύμνον «Άγγελοι, Αρχάγγελοι...».
Χρειάζεται τώρα να τονίσουμε το, με ποια άραγε και
με πόση προσοχή θα πρέπει να προσεγγίζουμε τις βαθμίδες του Ιερού θυσιαστηρίου
ώστε να γίνουμε σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού; Τούτο μόνο λέμε. Είναι χίλιες
φορές προτιμότερο να παραμείνουμε στην θέση μας, παρά απροετοίμαστοι να λάβουμε
μέσα μας την φωτιά που θα μας κατακάψει... Όσοι δε λειτουργοί, τολμούν να
δίνουν τον Χριστό εκεί που δεν πρέπει (ενώ γνωρίζουν), δεν κάνουν τίποτε άλλο
παρά να μιμούνται τον Ιούδα που πρόδωσε και παρέδωσε τον Κύριο στους εχθρούς
του...
Η θυσία του Χριστού! Ο Αιώνιος Αρχιερέας και
Λυτρωτής που θυσιάζει τον εαυτόν του για την αγάπη του πλάσματός του. Αυτές τις
στιγμές αδελφοί μου ο χρόνος σταματά, ο χώρος χάνει τις διαστάσεις του και πάσα
πνοή αινεί, υμνεί και δοξολογεί το σφάγιον το άμωμον. Οι καρδιές όσων λάβουν το
Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου θα έχουν μεταβληθεί σ᾽ ένα ζωντανό θυσιαστήριο.
Ο δε νους του κοινωνούντος, μαζί με όλο τον εσωτερικό του κόσμο, ξεσπά σε αγαπητικές
«ασματικές» κραυγές προς Αυτόν που δια της Θεϊκής του αγάπης έθελξε την πτωχή
ύπαρξη. «Κύριε, Κύριε, Κύριε... συ οίδας ότι φιλώ σε...»
Η ψυχή πλέον έχει αφήσει «πάσαν την βιωτικήν
μέριμναν» και βιώνει αυτό που στο δεύτερο μέρος της σημερινής περικοπής ο
Απόστολος Παύλος στρέφει το βλέμμα.
Πόσο πραγματικά, πόσο αυθεντικά και γεμάτος δέος ο
Απ. των Εθνών μας παρουσιάζει τον μέγα Αρχιερέα, τον Χριστό εν δεξιά του
Πατρός! Έχουμε τέτοιον Αρχιερέα ο Οποίος «εκάθισεν ἐν
δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης εν τοις ουρανοίς». Κάθησε δηλ. στα δεξιά του
θρόνου της Θείας μεγαλειότητος στους ουρανούς. Κάθησε ως Βασιλέας του επιγείου
αλλά και του επουρανίου κόσμου. Και έγινε λειτουργός των «Αγίων» που βρίσκονται
στους ουρανούς και της αληθινής και πραγματικής σκηνής, την οποια κατασκεύασε ο
ίδιος ο Κύριος και όχι κάποιος άνθρωπος.
Αλήθεια, τι να ψελλίσουν τα ρυπαρά
μας χείλη για την μεγαλειώδη αυτή εικόνα που μας παρουσιάζει ο λόγος τοῦ Θεού;
Και πώς να σύρουν τα χωμάτινα δάκτυλα την πέννα προς ύμνον του μεγαλείου του
Επουρανίου Αρχιερέως;
Σε τέτοιες περιπτώσεις ενδείκνυται η
συντριβή λόγω της συναίσθησης της αναξιότητας και ταυτοχρόνως η δοξολογική σιγή
ενώπιον των Αγγέλων και των Αγίων του Θεού.
Αδελφοί μου. Η πίστη μας συνοψίζεται
στη λατρεία μας. Στην ορθόδοξη λατρεία μας κάθε Κυριακή και κάθε φορά που
λειτουργούμε και κοινωνούμε Του Δεσποτικού Σώματος και Αίματος! Αυτή η λατρεία
αποτελεί τον πυρήνα της αγίας πίστεώς μας. Ας μην αδικούμε λοιπόν τον εαυτό
μας. Οι πρόγονοί μας μέσα από τις αιματηρές θυσίες λαχταρούσαν την λύτρωση και
προσδοκούσαν επί ολόκληρους αιώνες τον Λυτρωτή.
Ο Λυτρωτής ήλθε και αυτεπαγγέλτως
θυσιάστηκε για να μας λυτρώσει δωρεάν. Και τώρα συνεχίζει στο υπερουράνιο
θυσιαστήριο...
Τι λέτε λοιπόν; Μπορεί να ονομάζεται
καν άνθρωπος αυτός που αρνείται τέτοια αγάπη και αυτή την θυσία, την αιώνια και
μοναδική;