Έφυγε από τη ζωή, μόλις στα 42 του ο Σπύρος Φώτσης, παιδικός φίλος και συγχωριανός, από μια γρήγορη ασθένεια. Πέθανε ένας άνθρωπος που με το ήθος και το χαρακτήρα του, κληρονομιά από τους εξαιρετικούς γονείς του, έδινε καθημερινά μάχη με το θάνατο του μαρασμού και της ρουτίνας. Και αυτή η μάχη του τον καταξίωνε ως χαρισματική προσωπικότητα. Ήταν η βεβαίωση της ζωής του. Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια να διατηρηθεί ελεύθερος, εσωτερικά ελεύθερος
και αδέσμευτος. Και ο Σπύρος ήταν πραγματικά ελεύθερος και δημιουργικός άνθρωπος. Την ελευθερία του και τη δημιουργία του τα μετέδιδε στην οικογένειά του, στη γυναίκα του και στα δύο μικρά παιδιά του. Αλλά και στους μαθητές του ως δάσκαλος. Διακρινόταν από μια τρυφερότητα γεμάτη σεβασμό κι εμπιστοσύνη. Γεμάτη διακριτικότητα. Η τρυφερότητα του Σπύρου δεν ξεκινούσε από καμιά σκοπιμότητα. Ήταν η ίδια ένας αυτοσκοπός, μια γνησιότητα. Αυτό μόνο... Να περνάς καλά εκεί πάνω, ρε φίλε...
Η.Μ.
και αδέσμευτος. Και ο Σπύρος ήταν πραγματικά ελεύθερος και δημιουργικός άνθρωπος. Την ελευθερία του και τη δημιουργία του τα μετέδιδε στην οικογένειά του, στη γυναίκα του και στα δύο μικρά παιδιά του. Αλλά και στους μαθητές του ως δάσκαλος. Διακρινόταν από μια τρυφερότητα γεμάτη σεβασμό κι εμπιστοσύνη. Γεμάτη διακριτικότητα. Η τρυφερότητα του Σπύρου δεν ξεκινούσε από καμιά σκοπιμότητα. Ήταν η ίδια ένας αυτοσκοπός, μια γνησιότητα. Αυτό μόνο... Να περνάς καλά εκεί πάνω, ρε φίλε...
Η.Μ.