Ένα μεγάλο καράβι στη θάλασσα της Ηγουμενίτσας. Η σιλουέτα του έχει κάτι το γιγάντιο και το φαντασματικό. Η ψυχή μας στέκεται στη σκοπιά των ματιών και το κοιτάζει. Ω, αλήθεια, πώς μας καλούν πάντα τα πλοία για νέα ταξίδια...
Κι εμείς, που περνάμε τη ζωή μας σαν μια αραγμένη βάρκα στα ειρηνικά του τόπου μας ακρογιάλια, νιώσαμε στην Ηγουμενιτσιώτικη ακτή το σπαραγμό ενός ναυαγού ξεβρασμένου σ' έρημη και αφιλόξενη ακτή. Ενός ναυαγού, που το μεγάλο καράβι δεν τον είδε-αλίμονο-για να τον πάρει μαζί του...