Του Θεόδωρου Χατζηπαντελή (καθηγητή ΑΠΘ)
Φαίνεται πως χρειαζόµαστε µυθικούς ήρωες για να ξεµπλέξουµε από τα µυθολογικά τέρατα. Ή έναν Μέγα Αλέξανδρο να κόψει τον γόρδιο δεσµό. Εδώ που φτάσαµε, τα πλοία πρέπει να καούν, για να µην υπάρχει επιστροφή, και στον δρόµο για ένα σύγχρονο κράτος πρέπει να λύσουµε το παζλ. Εστω και µε το σπαθί που θα το κόψει. Εχουµε τα εργαλεία για να το κάνουµε; Τα κόµµατα εξουσίας, τραυµατισµένα από τις εσωτερικές τους διαµάχες, καταλαβαίνουν ότι η ορατή διέξοδος περιλαµβάνει τουλάχιστον τη συνεννόησή τους. Ολοι
εµείς, ανακουφισµένοι από την παράταση, αντιλαµβανόµαστε ότι η πορεία θα είναι επώδυνη. Πρέπει όλοι µαζί να ενηλικιωθούµε. Τα κόµµατα να αποκτήσουν δηµοκρατικές και περιφερειακές λειτουργίες. Ο πολίτης να αντιληφθεί ότι η δική του συµβολή στην τήρηση του κοινού κεκτηµένου είναι απαραίτητη και καθοριστική. Το πολιτικό προσωπικό να ωριµάσει ώστε να προχωρήσει σε δηµόσιες πολιτικές αντί σε ατοµικές διευθετήσεις. Πόσο εύκολο άραγε είναι; Τεχνικά είναι εύκολο να καταγραφεί η ατοµική περιουσία όλων και να επισηµανθεί όποιος έχει περιουσία που δεν µπορεί να δικαιολογήσει. Πολιτικά; Τεχνικά είναι απλό να προχωρήσει το κράτος σε νέα οργανωτικά σχήµατα. Πολιτικά;Οµως, υπάρχουν και αυτοί που προτείνουν να γυρίσουµε πίσω. Στη θαλπωρή της εικονικής µοναξιάς µας. Νοµίζουν οι άφρονες ότι όλα θα γίνουν όπως πριν. Οτι θα συνεχίσουν κάποιοι να µας δανείζουν για να συνεχίσουµε να σπαταλάµε τα δανεικά. Και άλλοι. Που µας υπόσχονται τα πιλάφια της µέλλουσας ζωής. Του παραδείσου τους. Στον οποίο η ολοκληρωτική διεύθυνση της κοινωνίας και της οικονοµίας από αυτούς θα µας κάνει όλους να ζούµε πλουσιοπάροχα. Οι διάφορες εκδοχές της λεγόµενης «Αριστεράς», που θεωρούν σκόπιµο να αλληλοκατηγορούνται, υπόσχονται διαφορετικούς παραδείσους µε κοινή συνισταµένη την πιστή υποταγή σε ένα άγνωστο ή κοινότοπο µήνυµα. Για να πετύχουµε το όνειρο. Οσο και αν ο παράδεισός τους είναι ελκτικός, η επίκλησή του δεν αρκεί. Χρειάζεται συγκεκριµένες πολιτικές προτάσεις αντί γενικόλογες κοινοτοπίες και ρεαλιστικές λύσεις αντί άκριτη αποδοχή κάθε αιτήµατος. Ο,τι µας χρειαζόταν πάντα. Που η έλλειψή του µας έφερε µέχρι εδώ. Θα γυρίσουµε να πνιγούµε στη θάλασσα χωρίς τα πλοία µας; Ο γόρδιος δεσµός µπροστά µας απαιτεί από όλους µας να σηκώσουµε το σπαθί...
εµείς, ανακουφισµένοι από την παράταση, αντιλαµβανόµαστε ότι η πορεία θα είναι επώδυνη. Πρέπει όλοι µαζί να ενηλικιωθούµε. Τα κόµµατα να αποκτήσουν δηµοκρατικές και περιφερειακές λειτουργίες. Ο πολίτης να αντιληφθεί ότι η δική του συµβολή στην τήρηση του κοινού κεκτηµένου είναι απαραίτητη και καθοριστική. Το πολιτικό προσωπικό να ωριµάσει ώστε να προχωρήσει σε δηµόσιες πολιτικές αντί σε ατοµικές διευθετήσεις. Πόσο εύκολο άραγε είναι; Τεχνικά είναι εύκολο να καταγραφεί η ατοµική περιουσία όλων και να επισηµανθεί όποιος έχει περιουσία που δεν µπορεί να δικαιολογήσει. Πολιτικά; Τεχνικά είναι απλό να προχωρήσει το κράτος σε νέα οργανωτικά σχήµατα. Πολιτικά;Οµως, υπάρχουν και αυτοί που προτείνουν να γυρίσουµε πίσω. Στη θαλπωρή της εικονικής µοναξιάς µας. Νοµίζουν οι άφρονες ότι όλα θα γίνουν όπως πριν. Οτι θα συνεχίσουν κάποιοι να µας δανείζουν για να συνεχίσουµε να σπαταλάµε τα δανεικά. Και άλλοι. Που µας υπόσχονται τα πιλάφια της µέλλουσας ζωής. Του παραδείσου τους. Στον οποίο η ολοκληρωτική διεύθυνση της κοινωνίας και της οικονοµίας από αυτούς θα µας κάνει όλους να ζούµε πλουσιοπάροχα. Οι διάφορες εκδοχές της λεγόµενης «Αριστεράς», που θεωρούν σκόπιµο να αλληλοκατηγορούνται, υπόσχονται διαφορετικούς παραδείσους µε κοινή συνισταµένη την πιστή υποταγή σε ένα άγνωστο ή κοινότοπο µήνυµα. Για να πετύχουµε το όνειρο. Οσο και αν ο παράδεισός τους είναι ελκτικός, η επίκλησή του δεν αρκεί. Χρειάζεται συγκεκριµένες πολιτικές προτάσεις αντί γενικόλογες κοινοτοπίες και ρεαλιστικές λύσεις αντί άκριτη αποδοχή κάθε αιτήµατος. Ο,τι µας χρειαζόταν πάντα. Που η έλλειψή του µας έφερε µέχρι εδώ. Θα γυρίσουµε να πνιγούµε στη θάλασσα χωρίς τα πλοία µας; Ο γόρδιος δεσµός µπροστά µας απαιτεί από όλους µας να σηκώσουµε το σπαθί...