Του Δημήτρη Δανίκα
Βρε τους αθεόφοβους. Βρε τους αμετανόητους. Βρε τους αρχομανείς! Για όλα μα για όλα φταίει ο Γιώργος της πατριωτικής ντροπής. Αν αυτό λέγεται πολιτική, τότε εγώ είμαι η Τσίτα ο χιμπαντζής. Τι να τους πεις! Κάθε χαρακτηρισμός, ακόμα και ο
πιο ακραίος είναι λίγος και μικρός. Μπροστά σ’ αυτή την επιθεώρηση
που έχουν στήσει οι διάδοχοι για το τιμόνι ενός κόμματος που κινδυνεύει να πέσει ακόμα και πιο κάτω από το ΚΚΕ. Να κατασπαράξουν τα αποφάγια μιας προαναγγελθείσας χρεοκοπίας. Να γλείψουν τα απομεινάρια μιας εκκωφαντικής ήττας. Οταν αυτοί. Οι πρωτοκλασάτοι. Οι φωστήρες. Οι σωτήρες. Οι εκσυγχρονιστές. Στην πραγματικότητα οι τουρίστες. Οταν αυτοί λοιπόν με ονοματεπώνυμο γνωστό ακόμα και σε κάθε μωρό, όχι μόνο ψήφισαν το Μνημόνιο το μισητό. Οχι μόνο το υποστήριξαν σε κάθε παράθυρο τηλεοπτικό. Οχι μόνο «κούρεψαν» μισθούς, συντάξεις και κάθε ελπίδα για τον ελληνικό λαό. Αλλά ακόμα και τώρα που στα λόγια και για ψηφοθηρία, σαν να μην έχει μεσολαβήσει τίποτα από τον Μάιο του 2010, δεν λένε κουβέντα για την προσωπική τους ευθύνη και για τις τζίφρες που έβαζαν κάτω από κάθε φιρμάνι αντιλαϊκό. Μα σε ποιους απευθύνονται και ποιους προσπαθούν να πείσουν για την δική τους αθωότητα απ αυτό το κατρακύλισμα το εξωφρενικό; Τόσο μα τόσο μας θεωρούν κρετίνους, άσχετους, αναλφάβητους, αφασικούς, ηλίθιους και τόσο σκουπιδαριό; Τόσο! Και περισσότερο απ’ αυτό. Γιατί σου λέει, ο Ελληνας ξεχνάει μέσα σ’ ένα λεπτό. Γιατί σου λέει όσο περισσότερο βαράμε τον Παπανδρέου, τόσο βγαίνουμε λάδι εμείς. Γιατί σου λέει πες πες κάτι στο τέλος θα μείνει απ’ αυτό τον οχετό. Γιατί σου λέει ακόμα και με ένα κόμμα του δέκα τοις εκατό εγώ θα είμαι αρχηγός. Γιατί σου λέει μετά τις εκλογές και χωρίς αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας, θα βρεθώ και πάλι υπουργός σε μια κυβέρνηση συνεργασίας για την σωτηρία της πατρίδας. Επομένως τα δύο πρώτα χρόνια με το Μνημόνιο και εσύ λαέ σκάσε και κολύμπα. Για τα επόμενα έχει ο θεός. Αρκεί εγώ να καπαρώσω τραπέζι πίστα. Επομένως αν ήμουν ψηφοφόρος του ΠαΣοΚ χίλιες φορές με τον Γιώργο που δεν έχει κάνει κωλοτούμπα παρά με αυτό τον συρφετό που άλλοτε εκεί και άλλοτε εδώ. Ο καιροσκοπισμός πορεύεται με την αρχομανία. Η αρχομανία με την φιλαυτία και η φιλαυτία με το χάος και την ασυναρτησία. Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει! Αρκεί εγώ να γίνω αρχηγός!