Όσο πιο γρήγορα φτάσουμε στο τέλος, τόσο πιο κοντά θα είμαστε σε μια καινούργια αρχή
Του Δημήτρη Δανίκα
Απ' έξω κούκλα. Από μέσα πανούκλα. Μπόλικοι πολιτικοί. Το ίδιο και μπόλικοι αξιωματούχοι κάθε λειτουργήματος και κάθε πόστου. Το ίδιο παντού. Πάρτε για παράδειγμα τους πιστούς που με ολονυχτίες στέκονται έξω από τον Κορυδαλλό. Διαμαρτυρόμενοι κρατώντας στα χέρια τους από
ένα κερί. Αντί να αποκηρύξουν τον ρασοφόρο, που αποτελεί την έσχατη για την πίστη τους ντροπή, υπερασπίζονται τον ραδιούργο που με τις παρανομίες του και τα θεία και την Ορθοδοξία κατασυκοφαντεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Έλληνες κυβερνητικούς πολιτικούς που κατηγορούν τη δικτατορία της Βόρειας Κορέας. Αφού με τις πράξεις τους μας παρέδωσαν χειροπόδαρα στους ξένους και μετέτραψαν τη χώρα σε τριτοκοσμική μπανανία, με θρασύτητα αποδίδουν αυταρχισμό και δεσποτισμό σε μια ξένη χωρα. Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Μπροστά στη δική μας άθλια πραγματικότητα η Κολομβία των ναρκωτικών μοιάζει με Γαλλία. Μπροστά στον δικό μας χριστιανικό φονταμενταλισμό, τύφλα να' χουν οι Αγιατολάχ του Ιράν. Μπροστά στην Ομερτά των δικών μας πολιτικών η μαφία των Αμερικανών φαντάζει σαν συμμοριών άτακτων παιδιών. Από το κακό στο χειρότερο λοιπόν. Οι δύο εισαγγελείς του οικονομικού εγκλήματος παραιττήθηκαν γιατί όπως λένε αδυνατούν να λειτουργούν υπό απαγόρευση και καθ' υπαγόρευση. Ετσι για τον κάθε πολίτη τετέλεσται η Δικαιοσύνη. Οτι εξακολουθούν στην ασυλία οι μεγαλοφορυγάδες πλούσιοι και προνομιούχοι. Και ότι οι σημερινοί υπουργοί χρησιμοποιούν και αξιοποιούν τα πόστα τους για προσωπική ψηφοθηρία... Ούτε ίχνος αλληλεγγύης. Ούτε ίχνος κάθαρσης. Ούτε ίχνος δικαιοσύνης. Και το χειρότερο; Ούτε ίχνος ελπίδας. Επομένως είσαι, είναι, είμαι μόνος έρημος, τρομοκρατημένος και ψυχικά σμπαραλιασμένος. Ετσι στο 2012 μπαίνω. Ετσι με θέλουν. Εντελώς αφοπλισμένο. Οπως ο μελλοθάνατος πορεύεται προς το οριστικό του τέλος. Κι όμως. Οπως η ζωή, από την πρώτη στιγμή, εμπεριέχει τον θάνατο, έτσι και με την καταστροφή. Εμπεριέχει μέσα της το πρώτο σπέρμα δημιουργίας. Η απελπισία το πρώτο ίχνος ελπίδας. Η μοναξιά το πρώτο σκίρτημα συνειδητοποίησης και αυτογνωσίας. Μία η ανάταση. Προσωπική και συλλογική. Και την πιστεύω όσο τίποτε άλλο σ' αυτήν τη Γη. Η επικείμενη κατεδάφιση όλων των θεσμών θα αναδείξει Έλληνες πολίτες νέων, καλύτερων, λυτρωτικών και ανώτερων εποχών. Όσο πιο γρήγορα φτάσουμε στο τέλος, τόσο πιο κοντά θα είμαστε σε μια καινούργια αρχή. Όπου το Αύριο θα βλέπει και θα γελάει με το Πριν. Μπαγάσα κράτα γερά για να ζήσεις αυτή τη μοναδική στιγμή. Αυτή η εκδίκηση. Αυτή, για το 2012 η ευχή!
ένα κερί. Αντί να αποκηρύξουν τον ρασοφόρο, που αποτελεί την έσχατη για την πίστη τους ντροπή, υπερασπίζονται τον ραδιούργο που με τις παρανομίες του και τα θεία και την Ορθοδοξία κατασυκοφαντεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Έλληνες κυβερνητικούς πολιτικούς που κατηγορούν τη δικτατορία της Βόρειας Κορέας. Αφού με τις πράξεις τους μας παρέδωσαν χειροπόδαρα στους ξένους και μετέτραψαν τη χώρα σε τριτοκοσμική μπανανία, με θρασύτητα αποδίδουν αυταρχισμό και δεσποτισμό σε μια ξένη χωρα. Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Μπροστά στη δική μας άθλια πραγματικότητα η Κολομβία των ναρκωτικών μοιάζει με Γαλλία. Μπροστά στον δικό μας χριστιανικό φονταμενταλισμό, τύφλα να' χουν οι Αγιατολάχ του Ιράν. Μπροστά στην Ομερτά των δικών μας πολιτικών η μαφία των Αμερικανών φαντάζει σαν συμμοριών άτακτων παιδιών. Από το κακό στο χειρότερο λοιπόν. Οι δύο εισαγγελείς του οικονομικού εγκλήματος παραιττήθηκαν γιατί όπως λένε αδυνατούν να λειτουργούν υπό απαγόρευση και καθ' υπαγόρευση. Ετσι για τον κάθε πολίτη τετέλεσται η Δικαιοσύνη. Οτι εξακολουθούν στην ασυλία οι μεγαλοφορυγάδες πλούσιοι και προνομιούχοι. Και ότι οι σημερινοί υπουργοί χρησιμοποιούν και αξιοποιούν τα πόστα τους για προσωπική ψηφοθηρία... Ούτε ίχνος αλληλεγγύης. Ούτε ίχνος κάθαρσης. Ούτε ίχνος δικαιοσύνης. Και το χειρότερο; Ούτε ίχνος ελπίδας. Επομένως είσαι, είναι, είμαι μόνος έρημος, τρομοκρατημένος και ψυχικά σμπαραλιασμένος. Ετσι στο 2012 μπαίνω. Ετσι με θέλουν. Εντελώς αφοπλισμένο. Οπως ο μελλοθάνατος πορεύεται προς το οριστικό του τέλος. Κι όμως. Οπως η ζωή, από την πρώτη στιγμή, εμπεριέχει τον θάνατο, έτσι και με την καταστροφή. Εμπεριέχει μέσα της το πρώτο σπέρμα δημιουργίας. Η απελπισία το πρώτο ίχνος ελπίδας. Η μοναξιά το πρώτο σκίρτημα συνειδητοποίησης και αυτογνωσίας. Μία η ανάταση. Προσωπική και συλλογική. Και την πιστεύω όσο τίποτε άλλο σ' αυτήν τη Γη. Η επικείμενη κατεδάφιση όλων των θεσμών θα αναδείξει Έλληνες πολίτες νέων, καλύτερων, λυτρωτικών και ανώτερων εποχών. Όσο πιο γρήγορα φτάσουμε στο τέλος, τόσο πιο κοντά θα είμαστε σε μια καινούργια αρχή. Όπου το Αύριο θα βλέπει και θα γελάει με το Πριν. Μπαγάσα κράτα γερά για να ζήσεις αυτή τη μοναδική στιγμή. Αυτή η εκδίκηση. Αυτή, για το 2012 η ευχή!