Του Δημήτρη Παπαχρήστου Παρόλο που παραδέχονται ότι έκαναν πολλά λάθη για την εκτίμηση και την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος. Παρόλο που το πακέτο μέτρων το σχεδίασαν οι πιο "έμπειροι οικονομολόγοι του κόσμου". Παρόλο που το Βερολίνο κάνει αυτοκριτική, εξακολουθούν να επιμένουν να ληφθούν πιο σκληρά μέτρα. Ακόμα και ο διοικητής της Τράπεζας της
Ελλάδος στην ενδιάμεση έκθεσή του επισημαίνει πως "δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια αύξησης της φορολογικής επιβάρυνσης επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων". Η κρίση κλιμακώνεται. Η Ευρωζώνη κινδυνεύει, συνεπώς και το ευρώ. Η Γερμανία αδυνατεί να δανειστεί και η Γαλλία υποβιβάζεται στα δύο Α και ζητάει βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ούτε το ευρωομόλογο σώζει την κατάσταση. Η Ελλάδα, ως αδύναμος κρίκος, έχει καταστεί το πειραματόζωο. Παραδέχονται και οι ίδιοι πως απέτυχαν με τα μνημόνιά τους. Τώρα δοκιμάζουν το νέο μοντέλο, έξω από την πολιτική και τα κόμματα, έξω από τη δημοκρατία και τη συνταγματική νομιμότητα. Η χώρα μας από αδύναμος κρίκος θα καταστεί δυνατός, καθότι όλα τα μέλη-κράτη της ενωμένης Ευρώπης θέλουν να διαφυλάξουν την Ευρωζώνη. Οι λαοί της Ευρώπης, που πάνω από το 30% έχει υποστεί ψυχολογικά τραύματα από τις συνέπειες της κρίσης, αρχίζουν να συνέρχονται από το σοκ που έχουν δεχτεί και η αναγκαιότητα τους οδηγεί στους δρόμους και στις πλατείες. Ο αγώνας δεν είναι να παρθούν πιο ήπια μέτρα, αλλά η ριζική ανατροπή του συστήματος που ποδηγετεί και υποδουλώνει τους ανθρώπους, που τους θέλει υποταγμένους, υπάκουους και εξαχρειωμένους. Οπως στους κόλπους των κεφαλαιοκρατών δοκιμάζονται νέοι τρόποι αντιμετώπισης της κρίσης κερδοφόρα και νέα μοντέλα διακυβέρνησης, έτσι και στους κόλπους των λαών των κινημάτων και των κομμάτων συντελούνται ρήξεις και ανακατατάξεις. Στη χώρα μας τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν χάσει την αξιοπιστία τους. Η υπογραφή του αρχηγού της ΝΔ, που έγινε επιστολή, γελοιοποίησε έτι περαιτέρω την πολιτική κατάσταση. Η απαξίωση γίνεται καθολική, αλλά και η συναίσθηση πως οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες, για τη ριζική αλλαγή του πεπαλαιωμένου και ξεπερασμένου πολιτειακού σκηνικού. Η ανάγκη να δημιουργηθεί ένα πλατύ κοινωνικό μέτωπο ανατροπής γίνεται συνείδηση. Μέσα από αυτό το μέτωπο θα δημιουργηθεί το πολιτικό υποκείμενο, που θα ξεπερνάει και τις αγκυλώσεις της ευρύτερης Αριστεράς, που, παρ' όλες τις προσπάθειες να αλλάξει τον λόγο της, παραμένει στις διαπιστώσεις και τις καταγγελίες και στο πόσο άδικη είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οι προτάσεις δεν αρκούν. Χρειάζεται ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα εξουσίας που θα πρέπει να στηριχτεί στους εργαζόμενους και σε όλο τον λαό με δημοκρατία και ελευθερία. Το κοινωνικό πνεύμα αλληλεγγύης οδηγεί στις συλλογικότητες που θα γίνουν τα σπέρματα ανατροπής του παλιού, δηλαδή της κρίσης που είναι κυρίως πολιτισμική, κρίση αξιών, κρίση του υπερκαταναλωτικού μοντέλου που έχει δημιουργηθεί βασιζόμενο στις κατασκευασμένες άχρηστες ανάγκες και στην ψευδαίσθηση μιας εικονικής πραγματικότητας. Η κρίση είναι πρωτίστως πολιτική και πολιτισμική και δεν έχουν ιδέα οι τεχνοκράτες και τα ρόμποκοπ της εξουσίας τι σημαίνει αυτό.