Έφυγε από τη ζωή ο καθηγητής μας στο Λύκειο. Ο Σπύρος Τσώνης. Τον θάψανε στην Ηγουμενίτσα. Έμειναν, ωστόσο, έξω από τον τάφο, οι δημιουργικές ιδέες του, αποτυπωμένες ξεκάθαρα στα χιλιάδες γραπτά του. Έμειναν έξω από τον τάφο οι οραματισμοί του. Έμεινε έξω από τον τάφο το ανήσυχο πνεύμα του. Αυτά δεν πέθαναν. Είναι εδώ και μας τον θυμίζουν. Είχε πολλές ιδιότητες.
Εκτός από φιλόλογος (άριστος χειριστής του γραπτού και προφορικού λόγου), ήταν εκδότης και δημοσιογράφος των "Θεσπρωτικών Αντιλάλων". Ήταν και μανιώδης κυνηγός, απ' αυτούς που αγαπούν το περιβάλλον και δεν το βεβηλώνουν. Είχαμε πολλά χρόνια τελευταία να συναντηθούμε. Όμως πολλές φορές έσμιγαν οι καρδιές μας. Κι είχε ευαίσθητη καρδιά ο Σπύρος... Νωρίς μεταφυτεύθηκε από την χρονικότητα στην αιωνιότητα ο καθηγητούλης μας... Ανήκε στην κατηγορία των καθαρών εκείνων ψυχών, που σου χαρίζουν στην παρέα ανεπανάληπτες στιγμές. Η παρουσία του θύμιζε ορμητικό χείμαρρο, ο οποίος όμως πάντοτε κατέληγε με μαθηματική ακρίβεια σε λόγια και πράξεις καλοσύνης. Υπήρξε ευσυνείδητος και αγωνιστικός εκπαιδευτικός, που επικοινωνούσε άμεσα με τους μαθητές του. Αλλά και ως δημοσιογράφος έγραφε πιπεράτα (έτσι, άλλωστε, είχε ονομάσει τη στήλη του), με θάρρος και τόλμη. Άφησε πίσω του τη φήμη του...