Του Γρηγόρη Τζοβάρα
Αγανακτώ με την καφενόβια
κριτική που διατυπώνεται από ανθρώπους που εξακολουθούν να ζουν στην εποχή του
«δε βαριέσαι αδερφέ». Αγανακτώ
με τους κάθε λογής αποδεδειγμένους κλέφτες που φωνάζουν δυνατότερα από τους
άλλους το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», αφήνοντας τους εαυτούς τους στο απυρόβλητο.
Αγανακτώ με κάθε είδους ανομία και, πολύ περισσότερο, με
όσους δεν πληρώνουν τους φόρους τους και δεν ανταποκρίνονται στις στοιχειώδεις
υποχρεώσεις τους έναντι του κοινωνικού συνόλου.
Αγανακτώ με όσους δεν συνειδητοποιούν τους λόγους για τους
οποίους φθάσαμε εδώ που φθάσαμε, συνειδητοποίηση που αποτελεί την εκ των ων ου
άνευ προϋπόθεση για να αναζητήσουμε την διέξοδο.
Αγανακτώ με όσους δεν δείχνουν την παραμικρή διάθεση να
ξεβολευτούν από «κεκτημένα» που δεν ανταποκρίνονται στην ατομική τους προσφορά
και ευθύνη.
Αγανακτώ με όσους θεωρούν ότι για όλα όσα υφιστάμεθα εδώ και
πάνω από ένα χρόνο φταίνε άλλοι, οι ξένοι που κακώς μας δάνειζαν και άρα εμείς
τώρα δεν πρέπει να ξεπληρώσουμε τα δανεικά.
Αγανακτώ με τις θεωρίες συνωμοσίας που θέλουν να είναι «όλα
στημένα», επειδή, έτσι, βολεύει τον εθνικό μας «αυτισμό» που δεν μας αφήνει να
δούμε πως εξελίσσεται το παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Αγανακτώ με τους ολοφυρόμενους τηλεαστέρες που επιδίδονται σε
«ιερεμιάδες» κατά των φορολογικών επιβαρύνσεων που επιβάλλονται και αδιαφορούν
για το μείζον ζήτημα της ανεργίας.
Αγανακτώ με τους δήθεν πατριώτες που έτρεξαν να αποσύρουν τα
λεφτά τους από τις τράπεζες και να στείλουν -όσοι μπόρεσαν- στο εξωτερικό.
Αγανακτώ με όσους στρέφονται συλλήβδην κατά της Βουλής και
του συνόλου της πολιτικής, αγνοώντας ότι η λύση δεν μπορεί παρά να έρθει από
εκεί και από πουθενά αλλού.
Αγανακτώ με τους επίορκους δημόσιους λειτουργούς, τους
αργόμισθους και τους φυγόπονους, αλλά και με όσους τους καλύπτουν,
εξασφαλίζοντας τους ατιμωρησία.
Αγανακτώ με τους πολιτικούς της απραξίας και της αδράνειας
που επιδίδονται σε σχολιασμό της κατάστασης και χαϊδεύουν αυτιά για
ψηφοθηρικούς λόγους.