Του Γιάννη Ζουμπουλάκη
Θέλει θάρρος και μαγκιά για να αποφασίσεις να μουντζώσεις τους επισήμους ενώ κάνεις παρέλαση, όμως τελικά δεν είναι παρά μια εύκολη λύση, μια διαμαρτυρία που θα τραβήξει την προσοχή της δημοσιότητας, θα σε κάνει πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες αλλά - κακά τα ψέματα - δεν θα σημάνει τίποτε.
Από τη στιγμή που δέχεσαι να συμμετάσχεις στην παρέλαση, ό,τι και να κάνεις θα είναι μια πράξη της στιγμής. Ναι, θα σε μετατρέψει σε πρόσωπο της ημέρας. Ναι, θα σου χαρίσει τα 15 λεπτά δημοσιότητας του Αντι Γουόρχολ. Αλλά όχι, δεν θα κάνει το αφτί κανενός να ιδρώσει.
Από τη στιγμή που δέχεσαι να συμμετάσχεις στην παρέλαση, ό,τι και να κάνεις θα είναι μια πράξη της στιγμής. Ναι, θα σε μετατρέψει σε πρόσωπο της ημέρας. Ναι, θα σου χαρίσει τα 15 λεπτά δημοσιότητας του Αντι Γουόρχολ. Αλλά όχι, δεν θα κάνει το αφτί κανενός να ιδρώσει.
Αντιθέτως, αν ο νεαρός της Λάρισας (και όλοι όσοι σκέφτονται σαν αυτόν και ενδεχομένως να στηρίζουν την πράξη του) αρνούνταν να παρελάσει, τότε η διαμαρτυρία του θα ήταν πολύ πιο ουσιαστική και μεγαλύτερης σημασίας. Δεν θα τον έκανε σταρ αλλά θα είχε νόημα. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε και το ζήτημα των δυο μέτρων και δυο σταθμών. Με την ίδια λογική που κάποιος επικροτεί και αποδέχεται τη μούντζα στην παρέλαση, θα πρέπει να επικροτήσει και να αποδεχτεί άλλες πράξεις. Το κατέβασμα των παντελονιών, ας πούμε. 'Η το κατούρημα. Αν όμως ο νεαρός δεν είχε μουντζώσει αλλά ουρήσει, θα χειροκροτούσαν την πράξη του;