Του Δημήτρη Δανίκα
Πρέπει να αξιολογούνται οι επιδόσεις των καθηγητών; Χωρίς συζήτηση.
Πρέπει να ελέγχεται η παρουσία τους και η διδασκαλία τους; Χωρίς
συζήτηση. Πρέπει κάθε φοιτητής αν δεν καταφέρνει να περάσει την πρώτη,
άντε τη δεύτερη, άντε την τρίτη εξεταστική να διαγράφεται από τα μητρώα
του Πανεπιστημίου; Χωρίς συζήτηση. Ετσι συμβαίνει παντού. Πρέπει το
βασικό πτυχίο αρκετών σχολών, όπως λόγου χάριν της Χημείας, να είναι
τριετές πράγμα που συμβαίνει σε όλα τα πανεπιστήμια της Αγγλίας; Χωρίς
συζήτηση. Πρέπει να εξαφανιστεί ο κακοφορμισμένος ομφάλιος λώρος ανάμεσα
στα συγγράμματα των καθηγητών και στα χρήματα των φοιτητών; Χωρίς
συζήτηση. Το ζήτημα απλό. Οπως με το Δημόσιο και με κάθε κοινωνική
δραστηριότητα. Δουλεύεις παιδί μου; Μένεις. Δεν δουλεύεις; Φεύγεις. Το
ίδιο και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Διδάσκει, παράγει επιστημονικό
έργο, κοπιάζει ο καθηγητής; Μένει. Δεν διδάσκει; Φεύγει. Το ίδιο και με
κάθε φοιτητή. Στρώνει τον κώλο του να μοχθήσει, να μάθει, να ερευνήσει;
Μένει και προοδεύει. Δεν περνάει τα μαθήματά του; Φεύγει. Ολα τα άλλα
υποκρύπτουν συμφέροντα εντελώς εχθρικά προς την Παιδεία, την πρόοδο και
την κοινωνία. Δηλαδή φραπές και καφενεία αντί για θρανία και μαθήματα.
Κουρελόχαρτα αντί για αληθινά πτυχία. Συντεχνίες βολεμένων αντί για
καθηγητές που μοχθούν και που προσφέρουν. Η γνώση και η καλλιέργεια
είναι τα βασικά εργαλεία από τα οποία προκύπτουν επιστημονική έρευνα και
πολιτική σκέψη. Τα συνθήματα είναι για των προεστών τα θύματα και των
πασάδων τα βλήματα.