Του Άγγελου Πυριόχου
Mου άρεσαν η σχόλη και το σχόλασμα. Εξ ου και με… σχόλαγαν συνέχεια από τις δουλειές. Δεν ήμουν σχολαστικός. Ημουν και αργόσχολος. Ετσι μεγάλωσα, έτσι μάλωσα. Δεν ήμουν καλός στο μάλωμα. Ούτε πώς γράφεται δεν ξέρω. Θέλει δυο «μ» ή δύο λάμδα; Ή μήπως θέλει ένα; Πάντως ένα κι ένα κάνουν δυο. Ένα δικό μου κι ένα δικό σου. Στα δύο έγιναν. Ζωή σου λέει ο άλλος. Και δεν ήταν αυτό που λέει το τραγούδι. «Αυτός ο άλλος, αυτός ο άλλος,
είναι ευεργέτης μου μεγάλος». Η ζωή όμως, έχει απαιτήσεις που δεν λύνονται με αιτήσεις. «Αιτούμαι καλύτερης ζωής». «Αιτούμαι ευτυχίας». Εχουν έξοδα οι αιτήσεις. Νομίζω. Πέρασαν χρόνια από την τελευταία φορά. Χρειάζεται ακόμα χαρτόσημο; Πόσο μου άρεσε να το φτύνω. Ξεσπούσα. Με απελευθέρωνε το φτύσιμο. Απάντηση στην αίτηση δεν πήρα. Αντιθέτως. Εδωσα. Ή, μάλλον, μου πήραν. Πάρε, πάρε. Το αφεντικό τρελάθηκε και του τα παίρνουν όλοι. Πάρε και συ, πάρε πασά μου την οδοντόβουρτσά μου. Την σκληρή. Μου πονά τα ούλα. Τι έλεγα; Α ναι. Το παλεύω. Δεν θα με πάρει από κάτω. Μόνο… γιατρέ να μου θυμίσετε πώς με λένε…