Τώρα τι κάνουμε; Κοροιδεύουμε τον εαυτό μας και τους άλλους; Δύο οι λύσεις. Καθαρά πράγματα. Να μην μπερδευόμαστε με την μετρομανία. Να μην τρελαινόμαστε από τον πανικό. Πρώτη λύση η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Επειδή όμως ανταγωνιστικότητα γιοκ. Παραγωγή γιοκ. Ευρωπαική κουλτούρα γιοκ. Πρωτογενές πλεόνασμα γιοκ. Και επειδή τα χρέη έχουν φτάσει μέχρι τ' αυτιά. Για όλους αυτούς τους λόγους η πραγματική και όχι η εικονική οικονομία, είναι μισή απ' αυτή που ζούμε αυτή την στιγμή.
Τουτέστιν στο μισό οι μισθοί. Στο μισό όλες οι αξίες. Στο μισό οι συντάξεις. Στο μισό ολόκληρη η χώρα. Βαρύ το τίμημα. Μπορείς να το αντέξεις για να κορδώνεσαι ότι είσαι ευρωπαιστής; Αν ναι τότε σκάσε και κολύμπα μέχρι τις Βρυξέλες και φτου από την αρχή. Γι αυτό άλλωστε ο γενικός δερβέναγας της Allianze της μεγαλύτερης ασφαλιστικής παρότρυνε τους καρχαρίες να μεταφέρουν τα εργοστάσιά τους εν Ελλάδι ώστε να βοηθήσουν εμάς τα κορόιδα. Που πάει να πει ότι η χώρα προορίζεται σε ρόλο Αλβανίας. Κατανοητό; Πάμε τώρα στην δεύτερη λύση. Δηλαδή επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Που σημαίνει στάση πληρωμών. Επιστροφή σαράντα και πλέον χρόνια πίσω. Δραματικός περιορισμός εισαγωγών τουτέστιν το Φιατάκι όνειρο απατηλό. Κούρεμα των καταθέσεων περίπου στο μισό. Και φυσικά μεροκάματα της πείνας. Ενδιάμεση λύση γιοκ. Ο τρίτος δρόμος προς τον σοσιαλισμό όνειρο πλαστικό. Το τέλος της μεγάλης αυταπάτης. Το φινάλε των υποσχέσεων και των πέτσινων κατακτήσεων. Γιατί αγαπητέ μου κανείς μα κανείς δεν μπορεί να τα χει όλα. Πριν λοιπόν από την κριτική στα λάθη, τις καθυστερήσεις η ακόμα και στα εγκλήματα της κυβέρνησης, πρέπει πρώτος εσύ, εγώ εμείς να αποφασίσουμε για την δική μας και των παιδιών μας την ζωή. Γιατί φοβάμαι και υποπτεύομαι ότι οι περισσότεροι εξ ημών και υμών πορευόμαστε όπως ακριβώς οι υπουργοί. Τη μια στιγμή λέμε «Ναι» την επόμενη «Αλλά». Ενα κοφτερό εκκρεμές σαν γκιλοτίνα που όσο περνάει ο χρόνος τόσο κατεβαίνει προς τα κάτω για να κόψει κεφάλια πολλά!