Του Στέλιου Σοφιανού
Τρεις ημέρες στο «χωριό» (όπως από τα παλαιά έμεινε να αποκαλούμε τη
σημερινή κωμόπολη-τόπο καταγωγής του πατέρα) αρκούν για να αντιληφθείς
το πόσο στρεβλή και γι’ αυτό ευάλωτη ήταν η ελληνική ανάπτυξη. Αλλά και
να διαπιστώσεις ότι αυτό το «στη ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα», είναι πολύ
πιο ορατό εκεί έξω. Λαθεύει όποιος ακόμη νομίζει ότι στην περιφέρεια η οικονομική κρίση
δεν είναι αισθητή. Σε μια χώρα όπου η λέξη απασχόληση είναι, για περίπου
μισό αιώνα τώρα, συνυφασμένη με την αστυφιλία και τις μεγαλουπόλεις,
εύκολα καταλαβαίνεις πως με λιγότερες δουλειές στο κέντρο, λιγότερες
είναι και οι επιλογές για τον ενεργό πληθυσμό της περιφέρειας. Ωστόσο,
με χαμηλότερο κόστος ζωής και με μικρές ή μεγάλες οικογενειακές
ιδιοκτησίες, όντως οι περισσότεροι τα καταφέρνουν καλύτερα. Προς το
παρόν. Διότι αν δεν αλλάξει η κατεύθυνση, οι μισοί να περιμένουν να ανοίξουν
οι δουλειές στην πόλη (απλώς, ξεχάστε το!) και οι άλλοι μισοί να
εξαντλούν τις εκεί επαγγελματικές αναζητήσεις τους σε καφετέριες,
πιτσαρίες και ψιλικατζίδικα, τότε πολύ σύντομα θα βρεθούν όλοι μαζί
μπροστά στο αδιέξοδο. Ναι, αυτό που δεν υπάρχει. Αρκεί να βλέπεις αυτό
που υπάρχει. Είναι απίθανη η φύση αυτή την εποχή στην Ελλάδα. Ομορφότερη από ποτέ.
Και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν την αξιοποιούμε. Και σαν
παραγωγική πηγή, αλλά και σαν προορισμό αναψυχής, ευεξίας και υγείας. Κάποιοι, που έμειναν ή γύρισαν πίσω, έχουν πιάσει το νόημα. Και πάνε
μπροστά. Ουρές στα καταστήματά τους από εμάς τους «Αθηναίους», για να
γεμίσουμε τα πορτ μπαγκάζ με προϊόντα τοπικά, καθαρά, εύγεστα. Ολο και
μεγαλύτερες οι εξαγωγές τους στην αλλοδαπή. Γεμάτα τα καταλύματα που
φροντίζουν τον επισκέπτη και είναι φτιαγμένα με σεβασμό στην αισθητική
και το περιβάλλον (αλλά και στην τσέπη σου). Εκατοντάδες κόσμου
καθημερινά στις ιαματικές πηγές, αν και οι περισσότερες
εγκαταλελειμμένες, ή πάντως σε κατάσταση κατώτερη των εποχών – και των
τάσεων. Είναι
απίθανη η φύση αυτή την εποχή στην Ελλάδα. Ομορφότερη από ποτέ. Και σε
κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν την αξιοποιούμε. Και σαν παραγωγική πηγή,
αλλά και σαν προορισμό αναψυχής, ευεξίας και υγείας. Σε πλήρη εγκατάλειψη και υπό κατάρρευση χάσκουν στη μέση της εύφορης
κοιλάδας τα εργοστάσια, που κάποτε, 30-40 χρόνια πριν, έδιναν μια
διέξοδο στον τοπικό πληθυσμό. Εκλεισαν τα περισσότερα – γνωστή πια η
ιστορία τους, συνδεδεμένη με τη στρεβλή ανάπτυξη, τις «φαγωμένες»
επιδοτήσεις, τις συνδικαλιστικές ακρότητες. Αλλά και με την τάση εκείνης
της εποχής, «να φύγουμε, να πάμε στην πόλη». Για να δουλέψουν εδώ σε
άλλο εργοστάσιο, με αθλιότερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης και
σήμερα να στέκονται στην ουρά για μια πενιχρή σύνταξη ή ένα
εξευτελιστικό επίδομα… Το Χωριό όμως είναι εκεί. Δεν αναπνέει στο σύνολό του, αλλά δεν
ασφυκτιά όπως και όσο η πόλη. Το σπίτι είναι εκεί (και έχει και…
Internet!). Η Γη και η Φύση είναι εκεί. Γεμάτες από επιλογές. Ορθές,
λογικές, αναπτυξιακές. Και μερικά δισεκατομμύρια ευρώ των ΕΣΠΑ να
περιμένουν προτάσεις, ιδέες και εφαρμογές για να ξαναζήσει η περιφέρεια,
η χώρα. Δεν θα περιμένουν για πολύ, δυο χρόνια ακόμη. Τα έχουμε; «Αυτό το Πάσχα διαπίστωσα πως είμαστε λαός με μοναδικές και μαγικές
ικανότητες. Μόνο εμείς μπορούσαμε να χρεοκοπήσουμε αυτή την πανέμορφη
χώρα», έγραψε τη Δευτέρα στο twitter o Πιτσιρίκος (@pitsirikos). Να μου
επιτρέψει, μαζί με την αντιγραφή, και μια παραλλαγή: εμείς χρεοκοπήσαμε.
Η χώρα όχι. Προτού, λοιπόν, τα μαζέψουμε για το εξωτερικό, μήπως να
δούμε λίγο σοβαρά το εσωτερικό;