Του Άγγελου Πυριόχου
Αρχίζω να αντιπαθώ το Πάσχα. Όχι ως γιορτή. Ως νοοτροπία, έθιμα και κακές συνήθειες. Πρώτον δεν τρώω αρνί. Νομίζω από εκεί ξεκίνησαν όλα. Όταν έσφαξαν ένα μικρό αρνάκι που το τάιζαν 6 μήνες για να παχύνει κι αυτό ερχόταν και μου έκανε χαρές. 6 χρόνια το έβλεπα στον ύπνο μου με τα αίματα, να μου κάνει «μπε-μπε», δηλαδή «γιατί». Πάει το αρνί. Τα αβγά είναι χοληστερινούχα και βγάζω σπυριά. Μαγειρίτσα ούτε που να τη δω, οπότε από μενού διαζύγιο με το Πάσχα. Μετά, είναι όλη αυτή η αιματοχυσία. Τρέχουν σαν τρελοί στους δρόμους κι όποιον πάρει ο χάρος.
Παίρνει. 30 πήρε ώς χθες. Δεν είναι και λίγοι. Ασε που χαλαρώνουν οι αντιστάσεις των γονέων. «Μπαμπά να οδηγήσω λίγο το αμάξι μέρα που είναι;». «Ε, άντε μέρα που είναι, πάρε τα κλειδιά». Τι θα πει «μέρα που είναι»; Σταυρώθηκε ο Χριστός για να παίρνουν τιμόνι τα ανήλικα; Είπε στην Παναγία «Μάνα να κινείς λίγο το αμάξι μην πιάσει μούχλα η μηχανή»; Είμαστε καλά; Βγαίνουν τα ανήλικα ως φονιάδες. Καμαρώνουν οι γονείς. «Δες τον». Μετά που πάνε και τα βλέπουν με σπασμένα κεφάλια τούς λένε οι γιατροί «Δες τον, δεν θα τον ξαναδείς». Στην Ανάσταση, πρέπει να πηγαίνεις με κράνος. Τι ηλίθιο έθιμο οι κροτίδες και τα βαρελότα. Λέει κανένα Ευαγγέλιο ότι ο Χριστός σταυρώθηκε με δήμαρχο τον Αβραμόπουλο και ρίχνουμε τόσα βεγγαλικά; Αυτό δεν είναι Ανάσταση. Σκηνές από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων είναι. Δελφινάριο η Ανάσταση. Να σου ρίχνουν στρακαστρούκες στα πόδια και συ με το κερί αναμμένο να χορεύεις πεντοζάλη. Λίγο να σου φύγει η λαμπάδα, να λαμπαδιάσει η μπροστινή σου, να ’τη η Ζαν Ντ’ Αρκ. Χώρια οι μάγκες με τα όπλα. Ποια Λιβύη και ποιοι Ταλιμπάν μπροστά στους Χριστιανούς της Ανάστασης, ωχριούν. Και τα βεγγαλικά να παίρνουν ζωές, ματάκια, παιδιά και χέρια. Σφαγείο η Ανάσταση. Γι’ αυτό δεν θέλει να μας βλέπει ο Χριστός… θέλω να ελπίζω.