Της Χάρης Ποντίδα
Κοιτάω ξανά και ξανά τις φωτογραφίες του καλοκαιριού, αλλά δεν ψήνοµαι για νέες διακοπές. Με ενοχλεί που µικραίνει η µέρα σε κάθε γύρισµα του ηµερολογίου, που το κίτρινο φως του λαµπτήρα επιστρέφει µε φόρα και κερδίζει πόντο πόντο την καθηµερινότητά µου. Κι όµως, το φως του Σεπτέµβρη γίνεται ώρες ώρες τόσο εκτυφλωτικό και ο ορίζοντας τόσο διάφανος που νοµίζεις ότι ζεις σε virtual reality και ότι τα γαλαζωπά βουνά απέναντι θα πάρουν µορφή ανθρώπινη και θα αρχίσουν να τραγουδούν µε φωνή βαρύτονου. Οχι, δεν είµαστε για τέτοια φευγάτα ταξίδια σε ώρες αιχµής.Τώρα τα πόδια πρέπει να πατάνε γερά κάτω, η µύτη να οσµίζεται διαρκώς τον αέρα και το δέρµα να έχει αρετές χαµαιλέοντα.
Αυτή είναι η πραγµατικότητα του φετινού Σεπτέµβρη. Έτσι όπως απλώνω τα πόδια µου και χαλαρώνω στο κάθισµα του αυτοκινήτου, σκέφτοµαι ότι το σινεµά είναι η µόνη διασκέδαση που µπορώ να µοιράζοµαι µε τις κολλητές µου που είναι χωρίς δουλειά. Ταµείο ανεργίας και ταξιδάκια (για πλάκα) στο εξωτερικό δεν γίνεται. Ούτε τσάρκα για παρηγορητική κατανάλωση. Αλλά κι αυτό αντέχεται (όσο κι αν ακούγεται περίεργο). Αλλωστε ο άνθρωπος είναι ζώο προσαρµοστικό, αλλιώς δεν θα ήταν εύκολο να επιζήσει. Προσαρµοστικότητα και παραδοχή – τα µεγάλα προσόντα των ηµερών µας. Η ικανότητα του χαµαιλέοντα να παίρνει τις αποχρώσεις που επιβάλλει η στιγµή. Το αυτονόητο της αλλαγής. Γρήγορα, άκοπα, χωρίς δεύτερη σκέψη, έτσι ώστε το σχήµα , το χρώµα, η θερµοκρασία, οι ρυθµοί, η οπτική µας να συµβαδίζουν µε τη ροή. Το ερπετό παίρνει σιγά σιγά διαστάσεις Τζουράσικ Παρκ, η ουρά του σέρνεται παντού, σε χώρους εργασίας, σε σπίτια συνδικαλισµένων, εργασιοµανών ή ακόµη και απολυµένων. Δεν είναι virtual reality ούτε ονειροφαντασία τύπου «Αvatar». Το ερπετό είναι εδώ και θεωρεί δεδοµένο ότι για να επιζήσει πρέπει να προσαρµοστεί σε πιο στενές πόλεις, πιο στενά γραφεία, πιο στενές σχέσεις, πιο στενή ζωή. Και έτσι θα επιζήσει. Καλό φθινόπωρο.