Της Χάρης Ποντίδα
Ένα από τα καλά των διακοπών είναι ότι το νευρικό µας σύστηµα αρχίζει και δουλεύει διαφορετικά, περίπου όπως στα ψυχρόαιµα, που τα βλέπεις να µένουν κόκαλο επί ώρες κάτω απ’ τον ήλιο και τα νοµίζεις πλαστικά (ενώ αυτά απλώς γεµίζουν τις µπαταρίες τους για τις κρύες µέρες που θα έρθουν). Προφανώς την έχουµε ανάγκη αυτή την εσωτερική ακινησία. Πάντα την είχαµε, ακόµα κι όταν οι χειµώνες µας ήταν ζεστοί, ευχάριστοι και ασφαλείς. Βέβαια το σταθερό βλέµµα του ιγκουάνα το κατακτάς µετά τη δεύτερη εβδοµάδα διακοπών. Και πώς νιώθεις ανάλαφρος και πανέτοιµος να πάρεις ό,τι σχήµα σου δώσει η µέρα. Εκεί που αρχίζεις και χάνεις τις µέρες και τις ώρες, που διαστέλλονται οι κόρες και γεµίζουν θαλασσινά τοπία, που γίνεται η εσωτερική επεξεργασία των αποβλήτων και µια ωραία πρωία, σηκώνεσαι και τα πετάς µαζί µε τα αποτσίγαρα στο καλάθι των αχρήστων. Ε ρε πώς ανοίγουνε τα τσάκρα την τρίτη εβδοµάδα των διακοπών!
Το να σηκωθείς, να πιεις καφέ και να ατενίσεις τη θάλασσα, πέρα από το ωραίο του πράγµατος, φέρνει στην επιφάνεια κι αυτό το απελευθερωτικό «δεν συµβαίνει τίποτα, κι έχω όλον τον χρόνο να βαρεθώ και να απλωθώ στα µαξιλάρια της βεράντας».
΄Οµως, προσοχή εδώ. Γιατί λίγο η ζεν διάθεση (µετά το µουρλό τρεχαλητό του χειµώνα) λίγο οι 40 υπό σκιάν, έτοιµη είσαι να αισθανθείς θεά και να αρχίσεις τις υπερβολές τύπου θα βάλω τάνγκα παρά τα 35 κιλά που µου περισσεύουν. Α, όχι, εδώ θα επιµείνω. Η ισορροπίες δεν πρέπει να χαθούν. Ούτε οι καθρέφτες να επηρεαστούν από την καλή διάθεση του βλέµµατος. Και πώς έχω την αίσθηση ότι αυτός (δυστυχώς) είναι ο κανόνας! Διευκρίνιση (για να το ξέρετε και για του χρόνου): στις διακοπές δεν γίνονται θαύµατα. Αν είναι να γίνει ένα µικρό (πολύ µικρό) θαυµατάκι, είναι να καταφέρετε να αφήσετε κάποια από τα φλούο ηλιοβασιλέµατα να µπουν στον σκληρό σας δίσκο. Πιστέψτε µε, δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Τόσο αυτονόητο. Απλώς, ουδεµία σχέση µε το φλούο του τάνγκα. Αντε και καλή συνέχεια...Πηγή: "ΤΑ ΝΕΑ"