Του Γιώργου Παπαχρήστου
O ποιητής το έχει πει με τον τρόπο του, εγώ θα το πω με τον δικό μου και να με συγχωρήσει για την ιεροσυλία: «Οπου και να ταξιδεύω η Ελλάδα με πληγώνει». Πολύ όμως. Και μετά θυμώνω, εξοργίζομαι, σιχτιρίζω, αγριεύομαι αναζητώντας το γιατί, που συνήθως επιδέχεται πολλές απαντήσεις, αλλά ποτέ μία και ουσιαστική. Γιατί, ας πούμε, σε αυτή την ωραία μας χώρα το αυτονόητο παίρνει συνεχώς τόσο συντριπτικά μεγάλες διαστάσεις, μας αποσυντονίζει, απορρυθμίζει, αποδιαρθρώνει, διαλύει; Ελα μου ντε, γιατί; Εχουμε καταλήξει- όχι εμείς ακριβώς, οι πολιτικοί δηλαδή, αυτοί που διοικούν- ότι ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία αυτής της χώρας. Η μοναδική βαριά βιομηχανία που έχουμε. Σωστά; Μάλιστα, και πάμε παρακάτω. Γιατί δεν κάνουμε όσα έπρεπε να κάνουμε ώστε αυτή η βαριά βιομηχανία να εξελιχθεί, να δυναμώσει, να καταστεί κινητήριος δύναμη για την οικονομία και τη χώρα; Ελα μου ντε, γιατί; Διότι απουσιάζει ο κοινός νους, είναι η απάντηση, και μαζί η φαντασία, το μέτρο και οι σωστές αποφάσεις.