ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Του π. Ιωήλ
Το Αποστολικό ανάγνωσμα που θα αναγνωστεί την δεκάτη Κυριακή, πραγματικά συγκλονίζει. Και συγκλονίζει διότι συνειδητοποιεί ο Χριστιανός, τι θα πει να μένει κανείς εδραίος και αμετακίνητος στο ύψος της Ορθοδόξου πνευματικότητος. Τι θα πει Αποστολική διδαχή και συνέπεια στη ζωή που άφησαν ως παρακαταθήκη στην Εκκλησία μας οι προσωπικότητες που μας καλούν να τους μιμηθούμε «Παρακαλώ ουν υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε» (Α΄ Κορ. δ΄ 16). Πράγματι, από την ευλογημένη στιγμή που οι Άγιοι Απόστολοι ακολούθησαν τον Χριστό, όλη τους η ζωή ήταν ένα «θέατρο». «...θέατρον εγενήθημεν τω κόσμω και αγγέλοις και ανθρώποις» (Α΄ Κορ. 4-9). Ήταν ζωή χλευασμών και διωγμών. Ζωή γεμάτη απερίγραπτες θλίψεις και φοβερές δοκιμασίες. Το βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» είναι μάρτυρας της συγκλονιστικής αυτής αλήθειας. Και για το λόγο αυτό, οπωσδήποτε θα πρέπει να το μελετήσουμε, ώστε να θαυμάσουμε μα προπαντός να εμπνευστούμε. Αλλά η σημερινή μας περικοπή, έχει να μας διδάξει πολλά, για το ψυχικό μεγαλείο των Αγίων Αποστόλων, όπως το εκφράζει κατά μοναδικό τρόπο ο κήρυκας της οικουμένης, ο Παύλος. Ναι, θα πρέπει να μάθουμε κι εμείς να δείχνουμε αγάπη και ανεξικακία στα πρόσωπα με τα οποία καθημερινώς ερχόμαστε σε συναναστροφή και ως εκ τούτου είναι δυνατόν, τουλάχιστον κάποιες φορές να έρθουμε σε στιγμές πίκρας και αδυναμίας. Βεβαίως, το να δείχνει κανείς ανεξικακία και κυρίως αγάπη , τούτο είναι η Χριστιανική οδός, πλην όμως, δεν είναι πάντοτε και τόσο εύκολο, ακριβώς λόγω της ηθικής αδυναμίας που μας διακρίνει. Όταν μάλιστα το κεφάλαιο αυτό το δούμε και το συγκρίνουμε στα ύψη της Αποστολικής αγάπης, τότε ομολογουμένως η συνείδησίς μας ιλιγγιά μπροστά στα δυσθεώρητα Ευαγγελικά ύψη! Και εν προκειμένω έχει μεγάλη δόση αληθείας ο λόγος που είπε κάποιος ότι «ευκολότερα πεθαίνεις για τον άλλον, παρά συμβιώνεις ή συνεργάζεσαι μαζί του...». Όμως, αυτό θα πει Χριστιανισμός, και μάλιστα Ορθοδοξία και Oρθοπραξία! Καλούμαστε, σύμφωνα βέβαια με την κλήση που μας έκανε ο Χριστός, να λησμονούμε τον πόνο που μας έδωσε η άσχημη συμπεριφορά του αδερφού μας ( ενδεχομένως το ίδιο και εμείς, ασυνείδητα, να τον πληγώνουμε), και σε κάθε ευκαιρία να προσπαθούμε ώστε να νικούμε την πίκρα και την εσωτερική θλίψη που προσπαθεί να φωλιάσει και να δημιουργήσει «γάγγραινα» μέσα στην καρδιά μας.