ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΗΛΙΑΣΗ
Του Άγγελου ΠυριόχουΚαι γω που νόμιζα ότι δεν με πιάνουν τέτοια. Εγώ ηλίαση; Τι είναι αυτό; Γελούσα και μόνο στο άκουσμα της λέξης. "Φόρεσε ρε παιδάκι μου ένα καπέλο". Καθημερινή προτροπή της μάνας. Οχι μόνο δεν φορούσα καπέλο, ούτε κράνος στη βέσπα δεν άντεχα με τη ζέστη. Εχετε φορέσει κράνος με 38 oC; Κεφαλάκι ψητό. Βουρδούλαγε ο ήλιος, πήρε φωτιά η φαλάκρα μου, να σκεφθείτε σταμάτησα και αγόρασα καπέλο. Μέχρι τις 11 έκανα δουλειές, πάνω κάτω με τη βέσπα. Μια ζαλάδα την είχα, δεν έδωσα σημασία. Μπες στα κλιματιστικά, βγες στη ζέστη, έπαθα αφυδάτωση. Ως τις 12 το μεσημέρι ήπια 2 μεγάλα μπουκάλια νερού. Αλλά... συνέχισα. Γύρω στη μία, περνώντας δίπλα σε θάλασσα, δεν κρατήθηκα, έριξα μια βουτιά. Σαν λουκουμάς όταν τον ρίχνεις στη φωτιά έκανε το σώμα μου πέφτοντας στο νερό. "τσιρ - τσιρ - τσιρ". Δεν κάθισα πολύ. Επρεπε να γυρίσω σπίτι για να γράψω εφημερίδα. Ψιλοστέγνωσα, φόρεσα μόνο το μακό μπλουζάκι, το μαγιό ήταν ψιλοβρεγμένο, έβαλα το παντελόνι στην τσάντα και πήρα το δρόμο της επιστροφής. Το αλάτι κρυστάλλωσε στο μέτωπο κι άρχισε να λειτουργεί ως συγκεντρωτικός φακός.Δεν έδωσα και μεγάλη σημασία, απλώς ψηνόμουν. Κι όπως έκανα πετσούλα, μούρχεται μια ζαλάδα, μια σκοτοδίνη, αλλού η βέσπα, αλλού εγώ. Βρέθηκα σε ρυάκια, καταρράκτες με γάργαρα νερά, σε ποτάμια και λίμνες. Μετά κατάλαβα ότι έβλεπα ένα πίνακα σε δωμάτιο νοσοκομείου. Ηλίαση είπαν οι γιατροί, ευτυχώς δεν έσπασα τίποτα, για τη βέσπα δεν έχω νέα. Οσοι φίλοι έρχονται να με δουν, μου φέρνουν καπέλα και κράνη. Και αντηλιακά. Με βρίζουν. Να προσέχετε μην πάθετε τα δικά μου!