τα προηγούμενα: χωριό, θέρετρα, οβελίας ή εξωτερικό. Για τους δε, τους πολλούς, η ευχή «Καλή Ανάσταση» απέκτησε και δεύτερο νόημα, αυτό των δύσκολων ημερών που θα θέλαμε να οδηγήσουν σε καλύτερη ζωή. Χωρίς τα κάθε λογής άγχη της σημερινής.
Από τη μια καταμετρήθηκαν αυτοκίνητα πολυτελείας στις εθνικές οδούς και στατιστικές πληρότητας στα ακριβά ξενοδοχεία και αποτύπωσαν τη μία Ελλάδα। Και από την άλλη καταγράφηκαν αμέτρητες ενδείξεις της νέας φτώχειας της άλλης Ελλάδαςι.Μιας φτώχειας διακριτικής για όσους προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τα ολίγα και απελπιστικά. Αλλά και για όσους δεν έχουν καν ούτε αυτά τα ολίγα ή φοβούνται ότι δεν θα τα έχουν αύριο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική συνοχή που μετατρέπεται σε συλλογικό άγχος.
Ναι, συνυπάρχουν, αλλά σιγά- σιγά, εμπόλεμα, αυτές οι δύο Ελλάδες. Η πρώτη, με τους πάντα έχοντες ή ακόμη έχοντες.
Και η δεύτερη, με τους νεόπτωχους άνεργους ή μεροκαματιάρηδες της μιζέριας· και με τους χωρίς ρίζες εδώ, και γι΄ αυτό πιο έκθετους από όλους, μετανάστες, που επιζούν, κυρίως οι πρόσφατοι, δύσκολα, όλο και πιο δύσκολα στην Ελλάδα της καινούργιας σημερινής, και κυρίως, όλοι την προβλέπουν, αυριανής μιζέριας. Που γίνεται ακόμη πιο εκρηκτική όταν κυριαρχεί, συχνά επιτηδευμένη και ανειλικρινής, η γιορτινή ατμόσφαιρα.
Με την κρίση όλα πάντως γίνονται πολύ πιο δύσκολα για τους περισσότερους. Άνισα όμως. Άλλη είναι η περίπτωση ενός μικρέμπορα που κατεβάζει τα ρολά ή ενός υπαλλήλου που με τα τελευταία μέτρα περιορισμού των πραγματικών αποδοχών του δεν ξέρει τι να περικόψει: το σχολειό των παιδιών, το φαγητό, τα έξοδα στέγασης (πώς να πληρώσει πια και το νοίκι και τις τόσες δόσεις για τα πάντα). Και άλλη η περίπτωση ενός άνεργου που δεν του μένει σχεδόν τίποτε. Ίσως η οικογενειακή αλληλεγγύη. Οι οικογένειες όμως των περισσότερων μεταναστών είναι μακριά και πάμπτωχες...
Ζήσαμε, κράτος, αλλά και πολίτες, ένα συλλογικό καταναλωτικό παραλήρημα με δανεικά, που τώρα μάς καλούν να επιστρέψουμε. Ο καθένας, κράτος και πολίτες, μπορεί να κοιτάξει γύρω του και να δει τι αγόρασε χωρίς να το χρειάζεται, για να το πετάξει. Από υποβρύχια ως μπιχλιμπίδια! Μόνο συλλογικά, κράτος και πολίτες, μπορούμε πια να βγούμε από τον φαύλο κύκλο.